βιβλία του νίκου μακρή

βιβλία του νίκου μακρή
The School of Athens-Raphael (Apostolic Palace, Vatican City)

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018

ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗΣ ΚΑΙ ΙΑΝΟΣ, (Το άσμα των Δαναϊδων),Τραγωδία, Δρόμων 2018

Κυκλοφορεί στις αρχές Δεκεμβρίου η τραγωδία του Νίκου Μακρή υπό τον τίτλο ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗΣ ΚΑΙ ΙΑΝΟΣ απ' τις εκδόσεις ΔΡΟΜΩΝ (τηλ. 2102617648). Αποσπάσματά της δημοσιεύουμε στην παρούσα σελίδα:
Μην ψάχνεις τον Προκρούστη* στη μυθολογία
στους μυθογράφους όλων των καιρών
στον Golem* – άνθρωπο αντίποδα του Αδάμ
σε μυθικές υποβολές των αλληγοριστών
στην προμηθεϊκή πνοή ατίθασων πνευμάτων
σε ξυλοσχίστες των καιρών που άγνοια μηνύουν
και σε σωτήρες της οργής, των ψευδών, της απάτης
σε κάθε οθνείο προϊόν ναρκίσσων, σαλτιμπάγκων.
Θυμήσου λίγο Πάροικε τις πολλές Δαναΐδες*
το ένδοξο πιθάρι τους, τις άλλες αλχημείες…
Πώς το γεμίζαν το πιθάρι οι Δαναΐδες
και πώς χανόταν το νερό παρά τα ξόρκια
και πώς χαρές κι ελπίδες ανεμίζονταν σκληρά…
Κι όμως, τόσα χαμόγελα, τόση πνοή κι ελπίδα
έκαναν έργο ατέλειωτο, μακρύ και μαραμένο…
Ήταν κι αυτό η κλίνη του Προκρούστη
ή άλλες όψεις της ζωής πιο γραφικές ακόμη;
...........................................................................
Ποιος θα μπορούσε να διαβεί του κόσμου το γιορτάσι
χωρίς να στρέψει πιο βαθιά της κρίσης τους κρουνούς
να διακρίνει εύψυχα παλιές και νέες παγίδες
κρύφιους λειμώνες των ψυχών –αποκαραδοκία
στη χαρμονή, στον πόνο τους, στο μόχθο και στο πάθος
με τα θολά απόνερα στη δίνη και στο άγχος
τους βίαιους καταποντισμούς χωρίς ανασασμό;
Είναι οι ψυχές ανήμπορες δεινά παραδομένες
σε κλίνες, φευ, προκρούστειες που η Ανάγκη ορίζει
θύματα αθώα των καιρών, παρά τα προσωπεία
και τα ωραία ιδανικά Ζωής και ελευθερίας
στα δύσκολα τα στενωπά που μοιάζουν λεωφόροι
με έκπαγλους τους φωτισμούς κι αιθέριες μουσικές
στα θέατρα τα ένδοξα κι αρχιτεκτονημένα
με μύρια όσα αγάλματα, πρόσωπα, παραστάσεις
παλιών και νέων ιερουργών της μιμικής της τέχνης
και τρανταχτά ονόματα ανδρών και γυναικών
καμπύλες, ναι, περίτεχνες και ψυχεδελικές
με γοητεία φραστική στο μείγμα των χρωμάτων
και την υπόρριζη έκρηξη ενστίκτων της οργής;
Αυτοί οι ναοί τεκτονικής τέχνης και επινοίας
μουσών κατοικητήρια έμπνευσης ακροπάτια
σιγοσυνδιαλέγονται με πρόσωπα γλυπτών
όμορφα τεχνουργήματα που συναντούν τοπία
ζωγράφων μας περικλεών που ψυχές ανασταίνουν
στεγάζουν όμως πιο πολύ μουσικές ευωχίες
της ακατάλυτης πνοής μεγάλων μουσουργών…
Αν μάλιστα προσθέσουμε της τεχνικής τα χάδια
..............................................................................
τις όμορφες ανατολές που μαγεία σκορπίζουν
ντύνοντας με τα χρώματα και τις υποσκιάσεις
το βλοσυρό το πρόσωπο της νύχτας που εκπνέει.
Αντίκρισε τ’ ακοίμητο της ζωής μεσημέρι
όταν η πάχνη έχει χαθεί και γιορτάζει η πλάση
στα σύδενδρα, στα πεδινά, στις πλαγιές, στις ακτές
όπου δεινοί κολυμβητές αφρίζουν τα πελάγη
κι άλλοι αβροδίαιτοι αστοί γλιστρούν στην επιφάνεια
λικνίζοντας το σώμα τους με τις αβρές κινήσεις
κι απολαμβάνοντας νωθρά δροσιά μαζί και χάρη
και θήλεα ευθύκορμα που τάζουν στις αισθήσεις
επιθυμίες άφραστες σε κλειστούς παραδείσους.
Η εσπέρα στη συνέχεια γεμίζει με μαγνάδια
με τις γλυκόφερτες σκιές του δειλινού ευωχία
τις αποχρώσεις δειλινού, περιπλοκές χρωμάτων
που μαγνητίζουν της ψυχής την άσπιλη ακμή
μύρια αντιφεγγίσματα σ’ όλες της γης τις όψεις
κάλλους υποδηλώματα που έκσταση κερνούν.
Ποιητική επίνοια, έκσταση της καρδιάς
νους και συναίσθημα μαζί απλώνονται σε βάθη
ύψιστης διαφάνειας, μες την αιωνιότη
που δε χωρείται πουθενά γιατί ’ναι η αλήθεια
το πλήρωμα αναμονών, ελπίδας βακτηρία
και των μύχιων βλέψεων των ωραίων ψυχών.
Ποιος θ’ αποσείσει από μας αυτές τις συγκινήσεις
υπέρλαμπρες αναπνοές που χρόνο δε γνωρίζουν;
Η Μούσα μας η πάνσεπτη, αιώνιος πλοηγός..
.................................................................................
VII. Προκρούστη Λόγος
Τα ’λεγε απλά, ευθύβολα και τα αποτυπώνω:
Με λεν Προκρούστη φοβερό
σε σπήλαιο με βάνουν
η φήμη μου, η όψη μου
τον τρόμο προκαλεί
αφού η κλίνη μου η δεινή
όλους τους εξισώνει
καθώς η κόψη η φοβερή
του κοφτερού μου όπλου
συντρίβει πόδια μακριά
κονταίνει και τα χέρια
μακραίνοντας ταυτόχρονα
τους μικρούς, τους κοντούς
όσους γεννήθηκαν λιγνοί
και φτάνουν τους μεγάλους.
Αν έστρεφαν τα βλέμματα
μες της ψυχής τα βάθη
όλοι θα καταλάβαιναν
τι τρέχει, τι συμβαίνει
σ’ αυτής της γης τον παιδεμό
γυμνό φρενοκομείο
που κρύβει την αλήθεια
και κολυμπάει στο ψέμα
ρίχνοντας το ανάθεμα
στη δόλια σιωπή μου.
Δεν ήλθε ακόμη η όραση
η ανάβλεψη του βάθους
να αντικρίσουμε ευθύς
μέσα μας τον Προκρούστη
το πλανεμένο μας εγώ
Βαθιά σιγή απλώθηκε, ποιος θα πρωτομιλούσε;
Μια πολυθρόνα ξέχειλη με ύφασμα φθαρμένο
που κάλυπτε ένα σκελετό, ξύλινο και λειψό
κι απέναντι από τον καναπέ ήταν το κάθισμά μου.
Παράδοξα τα όνειρα, φρικτές και οι αλήθειες
ισορροπούσαν για στιγμές που αγνοούν το χρόνο
εναλλαγές των σκέψεων, συναισθημάτων πλήθος.
Παράδοξη και η ζωή η απτή πραγματικότη
και αναλογιζόμουνα αν είναι τραγωδία
ή κωμωδία των στιγμών που χάνονται, που φεύγουν.
*
Αμίλητοι οι σύντροφοι, αμέριμνοι την όψη
περίμεναν υπόμονα, ανέστειλαν το έργο
το έργο το μακάβριο, κρύφια πραγματικότη
σπινθήριζαν το πνεύμα μου, κεντούσαν την πνοή
πρόσφεραν ευδιότητα στης αίσθησης τα βάθη.
Οι εμπειρίες μου του χθες, βαθιές, οριακές
καταλαγιάστηκαν ξανά στης μνήμης το κατώφλι
κι άφησαν μια σχισμή βαθιά απ’ όπου εκτινάχθη
σαν τέκνο αρχαίο και ξακουστό της Μνήμης ακροπάτι.
*
Δεν ήταν........................................................