ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, Νίκου Μακρή, Ελεγεία, 2024.

 Η παρούσα ελεγεία (Δεκέμβριος 2024) θα κυκλοφορήσει το επόμενο έτος απ' τις εκδόσεις ΔΡΟΜΩΝ

ΝΙΚΟΣ ΜΑΚΡΗΣ

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ελεγεία

 

Εις Κεκοιμημένην

 

Γιατί καλή πήρες φτερά

απ’ άσπρα περιστέρια

και πέταξες αιθέρια

μ’ αγγέλους συντροφιά;

 

Προοίμιο

Πώς κιότεψες κι αφήνιασες ταυτόχρονα

ψυχή μου πλούσια κι ερειπωμένη

απ’ της σκληρής βιωτής σου τα περάσματα

που τάζανε περίτεχνα λευκοντυμένους κήπους

με τους ανθούς που σ’ έκαναν ευτυχισμένη;

Ποιοι κόσμοι ομορφιάς σ’ ανέβαζαν

σε ύψη με ουράνια χάρη

πριν έρθει αμείλικτα η λαίλαπα και τ’ αγριόκαιρο

να αφανίσουνε κάθε σου χαρμονή και λάμψη;

 

                                                *

Ήρθαν πολλά παράδοξα

απρόσμενα, φθαρμένα

στο σκουπιδότοπο της ύπαρξης

σε χώρους απ’ τα περασμένα

που κάποτε με έραιναν με λούλουδα

που ‘γιναν όλα τους αγκάθια μολεμένα.

Αυτοί οι κεραυνοί της εγκατάλειψης

μου ‘δειχναν χωρίς βιάση και μοιραία

της δύστυχης ζωής μου τα περάσματα

που άλλοτε θεωρούσα ευλογημένα.

 

                                    *

Ποια είν’ αυτά τα βλοσυρά ερείπια

που σε καταπλακώνουν

και σε γυμνώνουν απροστάτευτη

έρημη και πανάθλια στον πόνο;

Θα ‘χες αγαπημένη μου

τις πολλές ψευδαισθήσεις

που όλοι τις νομίζουμε μ’ αφέλεια

της άτακτης ζωής μας παραισθήσεις.

Ω ζηλευτή συνείδηση

που βλέπεις και που ολολυπάσαι

και σιγηλή όπως πάντα ήσουνα

ανοίγεις πλέρια πάντα τον ορίζοντα

στης ένσοφης  αλήθειας σου

τη ζηλευτή τη φάτνη…

 

                                    *

Δεν υπάρχει διέξοδος

στης ψυχής τ’ άυλα μέρη

αναμένω πια το θάνατο

λύτρωση να μου φέρει.

Το ξέρεις πως ο θάνατος

είναι η μόνη μου ελπίδα

στης ζωής τα γελάσματα

της καρδιάς η σφραγίδα.

Είναι πένθος παράδοξο

που ζωές αναλώνει

και μας άγει αυτόματα

στο μοιραίο τ’ αλώνι

όπου πάντες ευφραίνονται

χωρίς να υπάρχουν.

 

                                    *

Γιατί βιάζεις τη ζήση σου

με θανάτου το κέρας;

Δεν τον βλέπεις το θάνατο

στη ζωή κάθε μέρα;

Είναι μέσα μας, γύρω μας

το φρικτό είδωλό μας

απειλώντας και παίρνοντας

το φρικτό εαυτό μας.

 

                                                *

Ζούσα ως φαίνεται

με κακές παραισθήσεις

ξεχνώντας το θνήσκειν μου

στης ζωής τις αυλήσεις.

Κι όμως, τόσο αδύναμος

ταπεινός και κλινήρης

σιγοπιάνομαι άμοιρα

στης ζωής τις λαβίδες.

 

                                                *

Δεν είναι αγάπη μου

η ζωή μας παιγνίδι

και ο θάνατος άθλιο

των παθών σκαλιστήρι.

Είναι κάτι υπέρλαμπρο

με σκιά της τον Άδη

θα τη δεις φαεινότατη

ν’ αναλάμπει και πάλι.

 

                                    *

Μη φοβάσαι το φάντασμα

που ζωές απειλεί

είναι κούφιες οι σφαίρες του

είναι μια αστραπή

που φωτίζει και χάνεται

στης ζωής την αρχή.

 

                                    *

Διχασμός αμετάθετος

ορισμός του εγώ μου

στου κόσμου τα πέρατα

στο φτωχό εαυτό μου.

Είναι όψη μακάβρια

που πολλούς αδελφώνει

όλους όσοι κουράστηκαν

στης ζωής το στημόνι.

Φίλε μου έξοχε

και καλέ συνοδίτη

είμαι μετέωρος

και δε βρίσκω τη λύση

στης ζωής τα ραπίσματα

που φθορά μου ψελλίζουν

στου θανάτου την έλευση

που ζωή αφανίζουν.

Θα τη βρω την αλήθεια

στους κόλπους της θλίψης

θα γευθώ παμμακάριστα

της αλήθειας τις νύξεις;

 

                                                *

Αν βαθιά ακροάστηκες

του θανάτου την πλήξη

της ζωής σου την ύπαρξη

πλέρια θες να τη ζήσεις

κείνο το άπλετο μήνυμα

ιλαρό και ωραίο

βλέμμα ναι πάντιμο

της αλήθειας σπουδαίο

σαν τη βέρα που έφερνες

στης βιωτής το σεργιάνι

 

                                    *

Διάλογος είμαι του εγώ με τα σπαράγματά του

ενός εγώ που πλήττεται απ’ τα καμώματά του

και που βλέπει κάποτε το φέγγος ζήσης

μίας ζωής αλώβητης από τη δυστυχία

που συχνά τη νομίζουμε θεϊκή μαρτυρία

για κάνει τη ζωή πικρή  και αγνώριστη,

να αναθρώσκει μεμιάς απ’ το πρώτο το βλέμμα

βλέμμα αόρατο, σεπτό, κρυφό μαργαριτάρι

που αναιρεί μακάρια της ζωής το λυχνάρι

πόνους, δοκιμασίες μας, τόσα δεινά,

τον κάματο και κάθε κακουχία.

                                    *

Το ανθρώπινο πρόσωπο παλινωδεί

συντρίβεται, υποφέρει

κι όταν πια ενωτίζεται τη χάρη της μέρας

αναβλέπει ησύχιο της Ζωής  τη λαμπρότη

χωρίς τα παυσίπονα που δίνουν ευτυχία

αλλά με την πληρότητα, ακλινή παρουσία.

 

                                    *

Ποιο εγώ και ποιο συ

θα μιλήσουν με φρόνηση

στης ζωής μας την κλήση

ποιος διχασμός αμείλικτος

θα μας δώσει τη λύση;

Ω Ζωή και συ Θάνατε

όλους μας μάς διχάζεις

κι αν βαθιά εξετάσουμε

πειρασμούς της πλεκτάνης

θ’ ατενίσουμε ένσοφα

του εγώ μας τον πλούτο

όσο κι αν ο διάλογος

εξεγείρει τον πόνο.

Τραυματίζει συναίσθημα

και πνιχτά αναγγέλλει

της ζωής μας το πλήρωμα

στ’ ουρανού σ’ άλλα μέρη.

Εγώ και Συ αγνή μου συνείδηση

τραγικά αγγιζόμαστε

απ΄ της πλήξης τη βέρα

μα ελπίζουμε μύχια

στου φωτός την Ημέρα.

 

 

 

Ι

Ανακρούσεις

Πλέρια τη ζωή

τη ζούμε όλοι

ως υπνοβάτες της στιγμής

που πέφτουμε σε λήθαργο

έγκοσμης αγνωσίας

κι ας είν’ τα πλούτη της

επίπλαστα αγαθά

φτιαγμένα απ’ τη γεύση της ημέρας

τις μύριες υποσχέσεις της

και τα καμώματά μας

που πλάθουν όνειρα κι ελπίδες

αναπαλμούς αρχαίων, νέων ημερών.

Παιάνες ευτυχίας και χαμόγελα

γλυκόηχες καμπάνες των θριάμβων μας

και πλησμονή απ’ τα λάφυρα της απληστίας

μαζί με οδυρμούς των ηττημένων

που κάποτε θα εξεγερθούν

και θα πορθήσουνε δυνάστες τους και νικητές τους.

 

                                    *

Είναι η φύση άφθαστη μητέρα

που μας προσφέρει μύρια αγαθά

κι όμως όταν θυμώνει κι αστράφτει

καταποντίζει ανθρώπους κι αγαθά

που κτίσαμε ως άπαυστοι δραγάτες

στις προσφορές ανύποπτων στιγμών.

Εκεί οι αναστεναγμοί, τα πάθη,

οι θάνατοι και οι καταστροφές

θεομηνίες είπαν οι αρχαίοι

βίαιοι καταποντισμοί τα λέμε εμείς

με ακλινή φρουρά απρόσωπες δυνάμεις

που γίνονται για μας ο εξολοθρεμός.

 

                                    *

Ποιες ομορφιές μας δίνουν την πληρότη

σαν ξεχυθούμε στη φυσική αγκαλιά

εύοσμοι κήποι, ολόχρωμα λιβάδια

ακτές πανηγυρίζουσες από κολυμβητές

κάμποι, βουνά και θάλασσα

που μας μαγεύουν

πριν από την πλήξη της ημέρας

που ενσκήπτει και μας καταστρέφει

με όλβια σκιρτήματα φυγής

και με καταστροφές των μόχθων μας…

Νιώθουμε και δε νιώθουμε ασφαλείς

χαρές κι ελπίδες μας ποντίζονται

με την επέλαση οργής και μάνητας

με τις ελπίδες μας χαμένες

απ’ της καταστροφής τον παιδεμό.

Ποιος ουρανός νηφάλιος και θείος

σκιάζεται και γίνεται εχθρός

και όψεις καταιγίδας θυμωμένης

με τα τσουνάμια, τους σεισμούς

με τις πλημμύρες και τον οδυρμό;

Ακόμη, πιο κοντά κι από τις καταιγίδες

της φύσης τη σκληρή επιδρομή

και όλες τις δοκιμασίες των στοιχείων

προβάλλει άλλος μέγας και θανάσιμος εχθρός

εχθρός συνειδητός, ενδημικός, αρχαίος

τυφλός, επίβουλος επαναστάτης

που ολογκρεμίζει κάθε θησαυρό.

Είναι το ατίθασο εγώ, το εξεγερμένο

ανθρωποκτόνο και χωρίς ανασασμό

το μίσος, η εκδίκηση, η απληστία

ο παραλογισμός του εγώ, του επαναστατημένου

πιο βίαιος και απ’ της φύσης την οργή.

 

                                    *

Προς τι η άρρητη πολυχρωμία των ανθών

οι μαγνητίζουσες φωτοσκιάσεις της νυχτιάς

του δειλινού η καταθέλγουσα μαγεία

της Δύσης και της αμφιλύκης

ο μαγικός των αποχρώσεων συμβολισμός;

Τι θα μας έλεγαν οι ομορφιές της φύσης

η απέριττη η γονιμότητα καρπών

που τρέφουν την πλανώμενη ζωή μας

στη μαγική παλαίστρα των αναμονών

ελπίδων εγκατάσπαρτων του βου

προσδοκιών τόσων θνητών;

Προς τι οι χαρές του έρωτα-φενάκης

οι ανασκιρτήσεις παιδικών αναμονών

και των ωρίμων ξέπνοες επιθυμίες;

 

                                    *

Το ματωμένο περιδέραιο ανθρώπινης δουλείας

με στίγματα θριάμβων της στιγμής

που μοιάζουν καταπλήσσοντα -δόξα της επιστήμης

δώρα ακαταπόνητων ερευνητών

με αιχμηρές μεταβολές του βίου

του μόχθου και της προσδοκίας

αυτακυρώνονται στις κρίσεις της ημέρας

σκορπώντας θάνατο, καταστροφές, μισανθρωπία

απίστευτα συμβαίνοντα

που κάνουν τον πολιτισμό φενάκη…

Που πάνε οι κραυγές προόδου και ευημερίας

και ο περίλαμπρος ανθρωπισμός

παλαιών και νέων αναμορφωτών

μπροστά στα ερείπια και τις καταστροφές

που αμαυρώνουν τις σελίδες δόξας

το θρίαμβο του ανθρώπου

ενάντια στην απροσωπία της φύσης

και των μειλίχιων τοπίων ομορφιάς

οι εμπνοές των θεολόγων, φιλοσόφων, ποιητών

και των επιστημόνων βεβαιότητες και κομπασμοί;

Είναι βαριά τα τραύματα ενάντια στους θριάμβους

και εύχαρες στιγμές του εφησυχασμού

τόσων και τόσων μας προσδοκιών στου χρόνου τα περάσματα…

Αποκαλύπτουν ματωμένα μεγαλεία

στου κόσμου μας την ύπουλη παγίδα

 

                                    *

Μην απατάσαι φίλε στοχαστή

μη βιάζεσαι και μη θρηνολογείς.

Υπάρχει κάτι κρύφιο στη ζωή μας

που υπερακοντίζει τα ερείπια

που υπόσχεται ό,τι τα μάτια μας δε βλέπουν

τα συναισθήματα, οι σκέψεις

ο αποναρκωμένος νους που υπνοβατεί…

 

 

 

                                                ΙΙ

 

                                       Ενθυμία

 

Τι βλέπω, τι ακούω, τι οσφραίνομαι;

πνίγεται η αντίληψη στο βούρκο των αισθήσεων.

Χάνεται ο λογισμός στην παραζάλη

πτερορρυεί και το συναίσθημα

μπροστά στο σκότος του συμβαίνοντος

και κει, πεσμένος, εξουθενωμένος

αδυνατώ να υπάρχω, δυσπιστώ

κι αφήνομαι στα βάθη δυσπιστίας

καθώς το εγώ κλονίζεται συθέμελα

συντρίβοντας παλιές μου πεποιθήσεις

λόγους και επιγράμματα σοφών

και λατρευτών οθνείων εντολών

που τιμηθήκανε, που θρέψανε μακάριους

μα και πολλούς πληβείους των καιρών.

Ήταν γλυκά παυσίπονα διάρκειας

που τάζανε ειρήνη, ομορφιά

σε πείσμα των ατίθασων κυμάτων

που σπάραζαν ελπίδες κι αναβλέψεις

στου κόσμου μας την άξενη γωνιά.

Αγάπησα με πάθος όλες μας τις αφηγήσεις

που υπόσχονταν πολλά και γλαφυρά

αδιάφορες απέναντι στον πόνο και στη θλίψη

και μυθολογικές στη φύση τους

κάποτε παραδείσιες κι ανεδαφικές

φωτογραφίσεις μιας ανείπωτης ελπίδας

χωρίς το στηθοσκόπιο της αληθείας

που καθηλώνει βλέψεις παλαιών σωφρονιστών

χωρίς τα άλγη των ψυχών

που ‘χασκαν σε ανύπαρκτες αναμονές.

Υποψιάζομαι και δυσπιστώ ο οθνείος

ο ξένος προς τις υποσχέσεις αναμορφωτών

και στρέφομαι στο μόνο βέβαιο μα ξεχασμένο

προς το προβληματιζόμενο εγώ

χωρίς γιρλάντες κι αφρολούλουδα της πλάνης

χωρίς κι εκεί να βρίσκω ένα σκοπό

ο απορφανισμένος απ’ τις προσφορές αιώνων

από τις ψευδαισθήσεις αξιών.

 

                                                *

Υπάρχει άραγε αλήθεια που δεσπόζει

πέρα απ’ τις υποσχέσεις των σοφών

που κάνουν τους πραματευτές αλήθειας

με εύκομψες και φαεινές ιδέες

συντρίμμια κι αντιφατικούς κανόνες 

που αφανίζονται στα ψεύδη των καιρών;

 

Σθένος και οίηση απέχουν απ’ τη σκέψη

ενός βροτού που πνίγεται μες την αμφιβολία

ενός παιδιού του αιώνα ξεχασμένου

στη σκοτοδίνη και στο ψεύδος

παλαιών και νέων καιρών

που δοκιμάζονται απ’ τη βία και το πάθος

απ’ τον ανείπωτο τον πόνο συνανθρώπων

από οιμωγές, θρήνους, θανάτους των αθώων

από τα ψεύδη χειροκροτητών

της άθλιας ζωής που περιζώνει

τους πόνους, τα μαρτύρια πολλών

πολλών που μοιάζουνε αθώοι μα χαμένοι

στο αμείλικτο το φάσμα των στιγμών

στιγμών που πλάθουν τον ιστό της ιστορίας

με καταφύγια πλαστά, επινοημένα

για να φαντάζουν σωτηρία των πολλών.

 

                                    *

Δεν είμ’ εγώ σωτήρας αποθαρρυμένων

δεν τάζω τους παράδεισους του χθες

της πρωτινής αυγής του ανθρωπίνου

της λεγομένης παιδικότητας των απαρχών.

Τις ένιωσα αυτές τις απαρχές

στους προαιώνιους χρόνους ευγενών

ευγενισμένων μας παιδιών

που ψάχνουνε τα βάθη πρώτων μύθων

που αντλούν από ρομαντικές πηγές

για να αρνούνται ό,τι μας συμβαίνει

το άχθος και το πάθος της ζωής

μίας ζωής που περιζώνει

ανθρώπους, φύλα, πολιτείες και πολιτισμούς.

Είναι το τίμημα βαρύ

κι ακροζυγίζει

βλέψεις ουράνιες

αγχώδεις παιδεμούς

το άσβεστο το πάθος της ημέρας

ανθρώπων τα καμώματα

και δόλιους σκοπούς

που κατατρέχουν

πλάσματα αυτού του κόσμου

και νομιζόμενους θεούς.

Άκουσα μια μελωδική φωνή

καθώς χαράματα έφευγαν

και πρόβαλλε η μέρα

φωνή αναδυόμενη

στα μαγεμένα χρώματα

τοπίων και ερημικών χωρών.

 

Γιατί ακρανεμίζεσαι

στου σκότους την οδύνη

στα ψεύδη των καιρών

που διαβαίνουν

ω περιπατητή ωκεανών;

                                    *

Σαν τι ζητάς στο σκότος

στην ευκρασία των πολλών

και χάνεσαι στην τύρβη του πελάγους

στη ματαιότητα παλιών και νέων καιρών;

                                                *

Τι σε κρατάει μεθυσμένο

μες την υποκρισία των πολλών

στην απερισκεψία της ημέρας

στη ματαιότητα των λογισμών;

                                                *

Υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι

δεν τους βλέπεις

τα κύμβαλα της αγοράς

και οι φαντασιώσεις φθάνουν.

Ανάβλεψε για λίγο και θα δεις

ό,τι τα μάτια αποφεύγουν

ν’ αντικρίσουν

ό,τι οι αισθήσεις αγνοούν.

                                               

*

Θα δεις τα μη βλεπόμενα

τους κρύφιους κόσμους

το άχραντο μυστήριο των ουρανών

όχι ψηλά ή χαμηλά στις αποστάσεις

στου χρόνου το βαθύ γκρεμό. 

Αν διαλογισθείς του χρόνου το γκρεμό

με καταβύθιση στα βάθη του εαυτού σου

θα βρεις τους μύχιους λογισμούς

κάτι που ενώνει τους ανθρώπους

όλων μας των εποχών

καλούς, κακούς και αδιάφορους

στο μόχθο τον απόκρυφο των δοκιμασιών

πέρα απ’ την αθλιότητα των ημερών

βαθιά, πολύ βαθιά στο είναι σου

σε ό,τι ούτε η ταχύτητα φωτός δε φθάνει

στο άμεσο απόλυτο της ύπαρξης.

Αν επιμελημένα εξετάσεις

της ύπαρξης τους πόνους και τη θλίψη

δε θα χαθείς σε ουρανούς που απειλούν

σ’ ακτές ερειπωμένες από ναυάγια

σε πόλεις γκρεμισμένες από την οργή

των χθόνιών μας ψευδαισθήσεων, των τραγικών.

Θα κάνεις τη μεγάλη επανάσταση

θα ανατρέψεις είδωλα του χθες, του σήμερα

και πιο πολύ ειδωλικά αρχέτυπα του εαυτού

με ψεύδη κάθε μέρας και συνήθειας

μ’ ό,τι ορθώνει απειλές και μίση

το ψεύτικο εγώ που τείνει ν’ αποκτείνει

ό,τι οι απαρχές σου κράζουν μυστικά.

 

                                                *

Ποιες απαρχές και ποια αρχέτυπα

που πλάθουν οι απάτες των αιώνων

που σύρονται, συμφύρονται μακάβρια

κι ας μοιάζουν με σωτήριες πηγές;

Δεν είδα στη ζωή μου το παντοτινό

ό,τι ορθώνεται νηφάλια

ως νοητός λαμπτήρας της αλήθειας του βίου

έξω από βεβαιότητες πιστών

κάθε θρησκείας, ιδεολογίας, σχόλης

που τρέφουν το εφήμερο των αναγκών

που τάζουν παραδείσους περασμένους

παράδεισους ψευδαισθήσεων πολλών.

Δε έχω τίποτε το θαυμαστό

και δεν το βλέπω

σαν ερημώσουν

οι φωτεινές φωτοσκιάσεις πλατειών

των οίκων έφορων της ευψυχίας

των θεατρίνων και πολιτικών

που μοιάζουν ως υποτροπιάζοντες

ως γελοιογράφοι του εγώ

που το παραχωρούν στους άλλους

υποκατάστατο της πλήξης των πολλών.

Είναι η ζωή το θέατρο παραδοξότητας

όσο και αν προσφεύγουμε σε ιδανικά

στη μαγγανεία των τροπών της τέχνης

στις ψευδαισθήσεις των οιωνοσκόπων

στις βεβαιότητες τόσον και τόσων οπαδών…

 

                                                *

Δε θα βρεις τίποτε σπουδαίο

ό,τι γκρεμίζει είδωλα καιρών

ό,τι ορθώνει τη ζωή μακάρια

και τις αναμονές πολλών.

Ιδού το πρόβλημα παλαιό και νέο

η φεύγουσα ελπίδα που χτυπάει

πλείστες αναμονές των ταπεινών

σε όλες τις παροδικές εστίες

που καταστρέφονται στη δίνη των καιρών.

 

                                                *

Τι είναι η ανθρωπότητα; Το ξέρεις

του ψεύδους οικοδόμημα σαθρό

που επιστρατεύει όλες της τις γνώσεις

ως δώρο ουρανών παντοτινό.

Κτίζει θεσμούς, ναούς και οβελίσκους

τα εργαστήρια σπουδαίων της ερευνητών

τρόπαια νίκης και υπέρβασης της φύσης

-ανθρώπινο τον λεν πολιτισμό.

Είναι πολλές οι ιαχές της νίκης

έξοδος και αναμόρφωση μεγάλη

του πλέγματος της απρόσωπης της φύσης

έξοδος απ’ την πάλη των ενστίκτων

μεγάλη εποποιία των βροτών

με δώρα, ναι, μεγάλα

 με κότινους ειρήνης ευειδείς

με τέχνες, επιστήμη και σοφία

που κατασυγκινούν τις βλέψεις των πολλών.

Όλα μεγάλα και σπουδαία τα είπαν

και τα γευόμαστε με μέγιστη οσμή

γεραίρουν το ανθρώπινο –έτσι μας λένε

που δε γνωρίζει τη μακάβρια προσμονή.

Ακούγονται πολλά υπέροχα, σπουδαία

ανθρώπων επιτεύξεις που δονούν

της φύσης την απροσωπία, το συμβαίνον

με ειρωνικό πια πυροκροτητή τους

το πνεύμα του ανθρώπου το κλεινό.

 

                                                            *

Κι όμως βαθιά, ναι, μέσα μας στενάζει

η απορία, ο κάματος, ο πόνος

το άφευκτο μυστήριο του πάθους

το θνήσκειν το ανθρώπινο το σκοτεινό

που το πολέμησαν οιωνοσκόποι

μάγοι και αστρολόγοι

προφήτες και πεφωτισμένοι των καιρών.

Είναι γλυκιά η οπτασία της αθανασίας

της εισβολής στο μίτο του θανάτου

της θραύσης των αγέραστων θυρών

που τις κρατούν οι πυλωροί του άδη

και που δονούν αναμονές θνητών

που έρχονται και φεύγουνε μακάβρια

αφήνοντας τα λάφυρα της γνώσης

στους εύψυχους που τους ακολουθούν…

 

                                                *

 

                                         ΙΙΙ  

ΦΥΓΗ

 

Δεν ήταν φίλος από τα παλιά

ο καταγγέλτης του ανθρώπου

ο καταφρονητής της ιστορίας

κι όλων των επιτεύξεων της φύσης μας…

Ξέφυγα απ’ τον κάματο της μέρας

και φτερωτός μ’ αόρατα λευκά φτερά

αδιόρατος και άφαντος απ’ όλους

ως άλλος Γύγης του μεγάλου μύθου

ακροβολίστηκα σε μέρη μακρινά.

Κοιλάδες καταπράσινες

όγκοι βουνών πιο πέρα

δύσβατα σύδενδρα στο βάθος

κι απέραντοι ωκεανοί της φρίκης

που ενώνονταν συχνά με καταιγίδες

και με τη δίνη των ανέμων

δοκίμαζαν σκληρά τ’ αδύναμα φτερά μου

τα σύντριβαν, μα εκείνα ανανεώνονταν συχνά.

Δεν ήταν τα φτερά του Ίκαρου

ούτε των ηλιαχτίδων η αλκή

δεν ήτανε η φτωχή μου η ελπίδα

ούτε μια θεία επιταγή

που διαφέντευε τις καταιγίδες

και των ατίθασων κυμάτων την ορμή.

Δεν ήταν των δασών η χθόνια τρομάρα

των άγριων αρπακτικών η επιδρομή

και της βαθιάς της νύχτας η φοβέρα

που κατατρόπωνε κουρσάρων τη φυγή.

Όσο και αν οι γήινες-συμπαντικές δυνάμεις

αδιάγνωστες απ’ των ερευνητών την προσοχή

όσο και αν οι γεωλογικές αναταράξεις

με τις καταστροφικές τους εκτινάξεις

και τ’  απροσμέτρητα τσουνάμια

που άλλαξαν κι αλλάζουν τη φτωχή μας βιωτή

όσο και αν συμπαντικές συγκρούσεις

μεγάλη έκρηξη τις λένε οι σοφοί

τόσο τα βάθη των λευκών φτερών μου

αντιστεκόντουσαν στης φύσης την οργή.

 

                                                *

Ποιος ήταν ω φτωχέ ο σκοπός σου

τι πρόσμενες να δεις και ν’ απολαύσεις

φτωχέ αναζητητή της ύπαρξής σου

στου σύμπαντος, στης φύσης την αγέρωχη ορμή;

Γιατί ταλαίπωρε ξέφυγες απ‘ το άστυ

από τη φθίνουσα μα και πραγματική ζωή

με τις μικροανέσεις, τις υπηρεσίες

που μας θυμίζουν τη φτωχή μας βιωτή;

Τι είδες κει στα μήκη και στα πλάτη

ωκεανών, δασών και κάποιων πεδινών

που περιλούζουν τη ζωή σου

και πλάθουνε του χρόνους των καιρών;

 

                                                *

Είπα για λίγο να ξεφύγω

από την ασφυξία ανθρώπινης ζωής

να ξανοιχτώ απόμακρα

απ’ το στενό ορίζοντα της βιωτής.

Πρόσμενα ολόθυμος κάτι το νέο

μέσα στην αταξίας την οργή

εκεί που οι συμπαντικές δυνάμεις

συγκρούονται αμείλικτα

συνέχονται χωρίς υποταγή

σε νόμους που αγνοούν και αγνοούνται

χωρίς συνείδηση, χωρίς οργή

με μόνη ακλινή πυξίδα

τυφλές κινήσεις και συγκρούσεις

που πλέκουν ό,τι εμείς με δέος

και με θαυμασμό θωρούμε

με πλέξεις και με θαυμαστές μας θεωρίες

που απέχουν τόσο απ’ τις σκέψεις

από τον κόσμο με συνείδηση ταγό.

 

                                                *

Αναζητάμε κάποιο τέλος

στου ουρανού τον άπληστο χορό

τα όρια του κόσμου του μεγάλου

ως εξερευνητές ανύπαρκτων αρχών.

Πού είναι η αρχή και πού το τέλος

σε έναν κόσμο μας πραγματικό

και πώς μετριέται η αρχή του κόσμου

οι απέραντες εκτάσεις ουρανών

τα εκατομμύρια ετών φωτός των αστρονόμων

και ο μικρόκοσμος των αστροφυσικών;

 

                                                *

Πέρασαν χρόνια και καιροί στο αστρικό ταξίδι

με φρούδες αυταπάτες αλλά και ελπίδα

με σφρίγος αλλά και με οργή

εγώ ο εκούσιος εξόριστος του κόσμου

άπελπις και θλιμμένος, χωρίς απαντοχή

εξόριστος και απ’ τον ίδιο εαυτό μου

από εικόνες, παραστάσεις, αισθήματα και γνώσεις

μηδαμινός κι οθνείος, απομαγεμένος

στην ερημία του κόσμου και ανθρώπων

απόμακρος και απ’ τις πρωτινές μου βλέψεις

χωρίς τη βακτηρία της ελπίδας

χωρίς βιβλία, εργαστήρια, περγαμηνές.

Αδημονώ να βρω το αμυδρό το φέγγος

ό,τι θα υποσχόταν μια αυγή

το ανέσπερο το φως που προσδοκούσα

μακριά, πολύ μακριά από του σύμπαντός μας την ειδή

απώτερα ακόμη και απ’ τη σχόλη

σ’ ανθρώπων κοινωνίας και πολιτισμό

ως ιδιότυπος αναρχικός ορίων.

Τίποτε δε με πλήρωσε

εμένα τον περιπλνώμενο αλήτη

στου κόσμου τις ακρώρειες

αλλά και τις ακροτοπιές

σε χώρους που δεν έχουν όρια

ούτε αρχή, χωρίς το τέλος

γιατί παλιές και σεβαστές μας αφηγήσεις

με θεϊκούς αστερισμούς, με ζώδια

με τις χειρομαντίες που εικονίζουν

συμπαντικές επιρροές

με μύρια περιτρίμματα αυταπάτης

αλλά και θεωρίες ευγενών

επίλεκτων ερευνητών των πάντων

και ολετήρες των πανάρχαιων δοξασιών.

 

                                                *

Δε βρήκα πέρατα στου σύμπαντος το φάσμα

και ποιος μπορεί να μας το βεβαιώσει

χωρίς φανταστικές επινοήσεις

και θεοσοφισμούς αρχαίων ημερών

πως βρήκε την αρχή, τη γένεση και την τριβή του κόσμου

με πλήρη επαλήθευση των μαθηματικών;

Πού θα την βρω του κόσμου την αλήθεια

τον μόνο του και  ατρεμή σκοπό

την ομορφιά, τη χάρη και το χάρμα

ό,τι απομένει ως αιώνιο μυστικό;

Μια ευγενής φωνή μου είπε ξάφνου:

Γιατί αναζητείς στο κόσμου την αγκάλη

τον ένα και μοναδικό σκοπό

όταν του σύμπαντος οι αγκάλες

με ιλιγγιώδεις, ναι, ταχύτητες

με ελάχιστες και μέγιστες σαρκώσεις

με πλέγματα αδιανόητα σ’ ανθρώπων φύση

με τύφλωση αλλά και φαεινότητες πολλές

σ’ αφήνουν άναυδο, χωρίς σκοπό;

Δεν ξέρεις φίλε αγαπημένε

κι ας μην αντικριζόμαστε ποτέ

πως ό,τι δεις, ακούσεις, αισθανθείς

στου σύμπαντος την αγκαλιά

δεν είναι παρά εικασίες πλάνης

που ανασταίνονται μ’ ανθρώπων φροντισιά;

Ό,τι κι αν λέμε για τον κόσμο

είναι ανθρώπινη πνοή.

Τι θα μπορούσες χοϊκέ ν’ ανακαλύψεις

σε κόσμους μας ασύνειδους

με μέγιστη πνοή;

Τι θα μπορούσες να θωρήσεις

χωρίς δική σου εμπνοή;

Κλήρος μας είναι το αδύνατο

ό,τι προσομοιάζεται με τετραγωνισμό του κύκλου

ό,τι η διάνοια, συναίσθημα και λόγος

αδυνατούν ν’ αγγίξουνε, παρόλη την ορμή

ανθρώπων βλέψεων και ελπίδων μας

παρά τον τραγικό μας τον αγώνα

της γνώσης και των εργαστηρίων τον ακόρεστο εσμό.

Δε θύουμε σε νέων ναών τη θεωρία

στις τόσες εικασίες των σοφών

-καλά τα λόγια τους, αμήχανες προβλέψεις

ούτε στων προφητών, οιωνοσκόπων τον εσμό.

Υπάρχει κάτι πιο βαθύ, αλκαίο

που καταλύει αποστάσεις των καιρών

κάτι βαθύτατα ανερμήνευτο, μα θείο

που προσεγγίζει γη και ουρανό.

Το κατανόησα τόσο αργά, μα ξέρω

πως γη με τα θαυμάσιά της

και ουρανός με την αιώνια υποβολή

ζυγίζουν άφθαστές μας εμβιώσεις

μηνύουν αμετάκλητα το ένα την αρχή

 

                                                            *

Ποιο είναι το μακάριο μυστικό

που αναζητώ με τη φυγή μου

μες τις χαώδεις αποστάσεις αστρικών

μα και συνειδησιακών μου ακροτήτων

που πλάθουν θεωρίες ειδικών

μα και απλών ανθρώπων μας τις υποκρούσεις

στο μέγα και βαθύ ωκεανό

που ενώνει το μικρό και το μεγάλο

το πρόσκαιρο, μα και το μοναδικό;

Δεν ήταν λάθος η συμπαντική μου αλητεία

ούτε στολίδι μου μοναδικό

μίας συνείδησης ονειροπόλας

γελοίο, αναξιόλογο οδοιπορικό.

Ήτανε, είναι και θα είναι

ο κλήρος κάθε γης θνητού

οι ανακρούσεις της καρδιάς

που περιζώνουν το μέγα, το βαθύ το μυστικό.

Είναι τα τρίσβαθα συνείδησης και λόγου

αναμοχλεύσεις των αρχαίων εμπνοών

που κάνουν το ανθρώπινο πιο ξένο

από της φύσης το ασύνειδο ειρμό.

Ποιος δεν αναρωτήθηκε με σθένος

θραύοντας της συνήθειας του βίου

έναν αμείλικτο και ακλινή δεσμό

δεσμώτης της Ατράκτου της Κυρίας

και φρεκαλεοτήτων τον εσμό;

Ποιος μας δε στάθηκε ενεός και ματωμένος

στης φρίκης της ιστορικής τον καταποντισμό

χωρίς τις πάσχουσες τις βακτηρίες

ιδεολόγων και γελοίων οδηγών

που μάντεψαν το μυστικό του ανθρωπίνου

προσφέροντας παυσίπονα της πλάνης

και στήνοντας μελλοντικούς τους παραδείσους

μπροστά στη δίνη και το άλγος των καιρών;

 

                                                            *

Βρήκα στην περιήγησή μου πολλές πλάνες

που όλες τους μαζί δεν πλάθουν την αλήθεια

αυξάνοντας το άλγος των ψυχών.

Προσέγγισα μ’ αγάπη ενιαυτούς ενιαυτών

δεν έφθασα στο τέλος μυστηρίων

γιατί δε βρήκα ούτε αρχή δεινών

πέρα από εμβριθείς, ναι, επιτεύξεις

που ετοιμάζουν νέες δουλείες των βροτών.

Είμαι και ‘γω βροτός, αθλιωμένος

με τις κηλίδες της ανθρώπινης φθοράς

και παραμένω πάντα εγκλωβισμένος

στον κόσμο της μοιραίας μας της συμφοράς.

Υπάρχει όντως μια πηγή που θα με σώσει

μέσα στου σύμπαντος την αγκαλιά

μες των ανθρώπων, συνανθρώπων μας τις αντιφάσεις

πέρα από πρόσχαρες χαρές και λύπες

μακριά απ’ της τραγωδίας τα δεινά

που κάποτε πιστεύουμε πως προσπερνάμε

στης λήθης τα απίστευτα δεινά;

Ποιος θα μας λύτρωνε από τη δίνη

από της Αδράστειας το βαρύ ζυγό

πέρα απ’ τα φώτα της ημέρας

που τρεμοσβήνουν μ’ άφθαστο παλμό;

Αν προσπερνούσα λάμπουσες εστίες

Σειρήνες που υπόσχονται το λυτρωμό

και αν κατανικούσα τις συνήθειες

που ευθύβολα μας παραδίδουν σε δουλείας ζυγό

πώς θα μπορούσα να προσμένω

ως ξένος, πάροικος, καταδιωγμένος

από τους Κύκλωπες, τους Λαιστρυγόνες των καιρών;

 

                                                            *

Είναι βαθύς ο ίμερος πληρότης

η νοσταλγία η βαθιά των πρωτινών στιγμών της παιδικότης

η ανάπαυση στου άφραστου την αγκαλιά.

Μήπως κι αυτό είναι απάτη

ονειροπόλων και ουτοπικών μου λογισμών

που κτίζουνε βασίλεια παιδικότης

πρωτογενείς παράδεισους θνητών

που αρπάζονται από φαντασιώσεις

μπροστά στην τρέμουσα φαντασία των πολλών;

Γνωρίζουμε πως νοσταλγία με υπέροχα μαγνάδια

που συγκινεί τον κάθε νοσταλγό

δεν είναι νόστος σε πατρίδα αγνοημένη

που νεύει αδιόρατα, που συγκινεί

που συμβολίζεται με τους ονειρικούς λειμώνες

με ακροθαλασσιές με τα πολύχρωμα κοχύλια

σε αμφιλύκης ονειρώδεις παρυφές

με κύκνους, παραδείσια πτηνά της λίμνης

και σε πασιχαρή τοπία που υποβάλλουν

στη λύρα πεζογράφων, ποιητών και μουσουργών.

Δεν είναι όλα αυτά η πληροσύνη

κι ας διακοσμούν καθεδρικούς, μουσεία, ακροπόλεις

ως θεία προσκυνήματα των ιδαλγών.

 

                                                *

Προσπάθησα περιπαθώς να αποσπάσω

το μύχιο χαμόγελο κόρεων ευγενών

τη χαρμονή, το χάρμα που αναδύουν

που τέρπει κάποτε και της ψυχής τα μάτια

που στέκεται αέναο και φαεινό.

Άκουσα και ακούω μουσικής τους ήχους

που εκστασιάζουν σώμα και ψυχή

ως μία συγχορδία ποίησης, λογοτεχνίας

και συγκινήθηκα με πάθος, είν’ αλήθεια

για να ριχτώ ο δυστυχής στη λήθη

στο ψεύδος της πλαστής μας της ζωής

στις ψεύτικες πλαστές κορδέλες

πολύχρωμες πληττόντων θεατών

καθώς υποβολές θάλλουν και αναθάλλουν

με αρμονίες πλαδαρές

της πλήξης μας υποκατάστατα πλαστά.

Αναλογίστηκα δεινά μα και μακάρια

τι τάχα είν’ οι συγκινήσεις που προσφέρουν

ανθρώπων νοημόνων πλαστουργήματα

η αρμονία των χορδών και των οργάνων

που διαφέρει απ’ της φύσης τον αχό

οι αναζητήσεις των σοφών επιστημόνων

που χειρουργούν της φύση τον ασύνειδο ειρμό

λογοτεχνήματα που πλαστουργούν

της φύσης την απροσωπία

δίνοντας σ’ άνθη, στα φυτά και στις κοιλάδες

όπως και στων ωκεανών κινήσεις

προσωπική εμβίωση με άφραστο παλμό.

Αφοσιώθηκα στων φιλοσόφων τις ιδέες

στις μεταλλάττουσες και στις βαθιές τους εμπνοές

σε παραδοξολογήματα σοφίας

που ανατρέπουν δοξασίες πλανερές

χωρίς όμως να φθάνουν ως το πέρας

ανοίγοντας ωστόσο ατραπούς, ναι, φαεινές.

Μαγεύτηκα από τις μυστικές τις ανακρούσεις

ύμνων θρησκευτικών και εμπνοών

που δρασκελίζουν με ταπείνωση και ειρήνη

το υπέροχο, πανώριο μυστικό

ως μέγιστη πνοή του αιωνίου

στην πάσχουσα συνείδηση που τρέχει

που αναλώνεται στου κόσμου τον εσμό.

 

                                                            *

Είν’ όλα αυτά φαντασιώσεις

ψεύτικοι ορμίσκοι, ομιχλώδεις

που αποφεύγουνε τη μήνη της οργής;

Σαν τι προσφέρουν, ταπεινέ, οθνείε

στην καταιγίδα ανθρώπων της φυγής

που τρέχουν βιαστικοί, κυνηγημένοι

από τη μανία συνανθρώπων της σφαγής

από της φύσης την σκληρή θηριωδία

που αφανίζει τις ζωές, περιουσίες

ατίθασα, ορμητικά, μακάβρια;

Σαν τι προσμένουμε απ’ τη δημιουργία

της τέχνης, επιστήμης, τεχνικής

και τι προσφέρουν  τόσα δώρα

τέκνα της πλήξης και του άγχους

επινοήσεις των δεσμών του χρόνου

στενάζουσας συνείδησης, αιχμάλωτης

στης αναπότρεπτης ανάγκης την ποινή;

Γιατί προτίμησες το αστρικό ταξίδι

φεύγοντας, αποφεύγοντας δώρα της γης

ό,τι σε έλουσε, σ’ ανέθρεψε,

 και σου ‘δωσε τη γλώσσα

με τόσους φωτισμένους οδηγούς

αλλά και άγνωστους εργάτες

που ‘πλασαν το ανθρώπινο εγώ

ό,τι απουσιάζει απ’ τη φύση

αλλά και απ’ των άστρων το χορό;

Το ξέρεις δα και το πιστεύεις:

Φύση και κόσμος είναι το εγώ

ζώσα συνείδηση που κατοπτεύει

του κοσμανθρώπου το βαθύ σκοπό

χωρίς ψιμύθια πλάνης

χωρίς πλαστό ανασασμό.

Δεν απορρίπτω τους σεπτούς τους λογισμούς σου

και της καρδιάς σου το μύχιο λογισμό.

Κάτι όμως λείπει απ’ το άθλημά σου

κάτι το καταλυτικό, θεμελιώδες

και κατά φαινόμενα φρικτό.

 

                                                            *

Πολλά τα ερωτήματα,

πλείστες οι διαβάσεις

φρικτής ζωής με τις αναζητήσεις  

και τ’ αδιέξοδα ανθρώπων βιωτής.

Προς τι οι μουσουργοί, οι ποιητές, οι επιστήμες

η γνώση των στοιχείων της φθοράς;

Θαυμάζω τις στιγμές του βίου

που εκπίπτουν και που χάνονται

στου χρόνου το γκρεμό

η Αχερουσία είναι μακριά

πολύ μακριά απ’ της αλλαγής

τον ανελέητο χαμό.

Τι μένει μες τη μνήμη;

Η θνήσκουσα ζωή

που χάνεται ολογκρεμής

στις παρυφές του βίου

στο άπαν και μηδέν των νοσταλγών

που ρίχνονται ευθύς στην αναζήτηση

χαμένων παραδείσων και καιρών

που μάχονται να φθάσουν ως το τέλος

αυταπατώμενοι χωρίς να ξέρουν

πως τέλος δεν υπάρχει

στης γης και τ’ ουρανού τα τεκταινόμενα

για τέλος είν’ η άχρονη αρχή…

 

                                                ΙV

                                        Ιντερμέδιο

 

Ποιος άτονος ζυγός

και ποια αλήθεια

θα με γυρίσει ολοταχώς

στα μέρη που αναζητώ

χωρίς τα κύμβαλα που κράζουν

χωρίς τις τυμπανοκρουσίες

της μόνης της αστείρευτης πηγής;

Η κοινωνία των ανθρώπων κράζει

ο κόσμος και το σύμπαν ατονεί

οι αναζητήσεις ανακράζουν

χωρίς τη μόνη την κραυγή

που οδηγεί σε χλοερό τοπίο

σε μέρη κοντινά και μακριά

έξω από τις αποστάσεις

χθόνιες ή συμπαντικές ξανά.

Δε βρήκα την αλήθεια στους θορύβους

ούτε στης μοναξιάς τη σιγαλιά

δεν έπαυσα ποτέ ν’ αναζητάω

τη μια αιώνια αγκαλιά

μακριά από τους εκκωφαντικούς θορύβους

κοντά στης ηρεμίας τη αγκαλιά.

 

                                                            *

Δε θα διστάζω να αναζητώ για πάντα

ό,τι δε βρίσκω στων θορύβων τον αχό

στο πάθος των ανθρώπων που φονεύει

στου σύμπαντος τον άχρωμο ρυθμό.

Τι πρέπει, τι απομένει, τι προσμένω

εγώ ο ξεπεσμένος ιδαλγός

με μύρια όσα τραύματα βαμμένος           

στη δίνη της ζωής, στον ξεπεσμό;

Μου ‘παν πολλοί, πολλοί συνεπιβάτες

-δεν είμαι μόνος, είναι φανερό-

να σταματήσω να ρεμβάζω, να ματαιοπονώ

καθώς οι τέρψεις της ζωής είναι μεγάλες

και οι θλίψεις μας αναιμικές, παροδικές.

Αγνόησαν τον πόνο των ανθρώπων

πόνους, δοκιμασίες, οιμωγές

άρρωστους και απελπισμένους

σφαδάζοντες και περιφρονημένους

αιμάσσοντες και διαδηλωτές

κραδαίνοντας σωτήριες σημαίες

κι ας είναι όλες τους μάταιες, παροδικές.

Σαν τι προσφέραν όλα αυτά και τόσα άλλα

στη δύσκολη τη βιωτή

πέρα απ’ τις μάταιες τις απολαύσεις

που κάνουν μόλις τη ζωή μας ανεκτή

τον ανεόρταστό μας βίο

πέρα απ’ τις θλίψεις και του άγχους τη ριπή;

Μην το φιλοσοφείς καλέ μου

σωτήρες δεν υπάρχουν στη ζωή

σώζονται μόνο όσοι αντιτάσσουν

πλέγματα των στιγμών ως παιδιές

μακριά από αρχέτυπα αρχαία

μακριά από συγχρόνων συνταγές

που αντιστρέφουν τις αρχαίες

ως νέοι διαφωτιστές του σκότους

του κοσμικού μας σκότους, του παλαιού.

 

                                                            *

Σωτήρες δεν υπάρχουν στη ζωή

μου το ‘πε με μεγάλη βεβαιότη

που αγγίζει και τον κυνισμό

μια συνταγή που από μόνη της μας καταθραύει

τόσες και τόσες ψευδοβεβαιότητες του χθες

μια αποχή απ’ τον κόσμο των πραγμάτων

από της ματαιότητας τη γλυκιά απειλή

που μας αποκοιμίζει όρθιους, ενεργούς

γεμάτους δύναμη κι ορμή

προσμένοντες κότινους της ευπρεπείας

με άγχος και με πάθος φορτωμένους

και την υπόκωφη την πλήξη

αυτό το αποστάλαγμα της ματαιότητας

και της αβεβαιότητας οθνείων ψευδαισθήσεων.

Τι κι αν επικαλούμαστε σωτήρες

απόμακρα φαντάσματα στιγμών

ανθρώπινες κραυγές που μας κραδαίνουν

συνθήματα, ινδάλματα, αξίες

που καταπίπτουν ως σημάνει η ώρα

ανθρώπινων δοκιμασιών

και των πικρών των αναμνήσεων

των πρώτων μας των ημερών;

 

                                                *

Και τι θα γίνουμε χωρίς σωτήρες

που τάζουν βεβαιότητες του χθες

ορίζοντας με πάθος και αβεβαιότη

την έλευση ημέρας ποθεινής

που κραταιώνει νόθους λογισμούς μας

στο καρναβάλι όλων των καιρών;

 

                                                *

Σκότος βαθύ με περιζώνει

νεκρώνεται ο νους και η καρδιά

λιποθυμάει η θέληση

εξανεμίζεται κάθε ελπίδα

και βλέπω μες τα φώτα

και τις πολλές μας τις ανέσεις

το σκότος το βαθύ της βιωτής

των φρούδων μας ελπίδων

κακέκτυπων ειδώλων παιδικής πνοής

που φεύγει και που χάνεται μακάβρια

στις άξενες ακτές της συντριβής.

 

                                                *

Είναι αυτή η όλη η αλήθεια

ή ψίχουλα μάταιης εμπλοκής

στου χρόνου τις αμείλικτες λαβίδες

που σιγοπλέκουν μες το θόρυβο της μέρας

το θάνατο ανθρώπινης ζωής;

Θα ‘ταν αυτοκτονική κάθε παράδοση

σε εντυπώσεις της στιγμής

η άνανδρη συνθηκολόγηση με εντυπώσεις και με πλάνες

επιτηδεύσεις μιας πονηρευόμενης αρχής

του ψεύδους του μεγάλου, της φυγής

από μακάριες και μυστικές, ναι, κλήσεις

άγνωστες στις δοκιμασίες της στιγμής.

 

                                                *

Τρελάθηκα απ’ τα δεινά του βίου

οι εύηχες οι κλήσεις της ζωής

φάνταζαν ως φενάκη  μιας κρυφίας

αμφίβολης, αμφίρροπης ζωής.

Το σύμπαν δε μιλάει, σιωπαίνει

κι ας κατακλύζεται από ζωή

σωματιδίων και ατόμων, άστρων και γαλαξιών αντάμα

ασύνειδα κρυμμένο στη σιωπή

που εκλύει φως, ζωή και γοητεία

χωρίς συνείδηση, χωρίς καμία προσταγή.

Τρελάθηκα απ’ τη ζωή της ιστορίας

των συνανθρώπων τον παράφορο συρμό

από συνείδηση προσκρούουσα σε πλάνες

απ’ τον ανθρώπων εξολοθρεμό

από τις παρωδίες που βαπτίζουμε σοφίες

δικαιοσύνη, ισότητα και τα παρόμοια

που τίκτουν της οργής τον παιδεμό.

Τι κι αν τα διαλείμματα φευτοευημερίας

που υποφαίνονται ως φωτισμός

για να εκρήγνυνται σε στιγμές πάθους

σ’ απανθρωπίας τον ασίγαστο ειρμό;

Δε με χωράει αυτός ο κόσμος

μου είναι αδιάφορα τα τρανταχτά

τα ακατάσχετα χειροκροτήματα ηγεμόνων

αλλά και της οργανωμένης προπαγάνδας

των έξαλλων του κόσμου χειροκροτητών.

Πού θα προσφύγω ολοφυρόμενος και πάσχων

ο άγνωστος και τραγικός θνητός

όπου της ιστορίας η φενάκη

με αποσύρει από ναρθηκοφόρους

από αναζητητές ελιξιρίων ευτυχίας

με τα φθαρμένα υλικά των ψευδοτεχνουργών;

 

                                                V

                                    Ενδοσκόπηση 

 

Μήπως η απόσυρσή μου στο εγώ

προφέρει τη λυτήρια αμοιβή;

Το εγώ το τόσο πλανεμένο

οι εγωισμοί μας `                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              που μας μαστιγώνουν

που περιπλέκονται και μας αποτιμούν

τι θα μπορούσαν να προσφέρουν

στον έγχρονό μας καταποντισμό;

Σκάπτε ένδον λένε οι σοφοί

και υπαινίσσονται το άλλο εγώ

ένα εγώ χωρίς εγώ, γυμνό, παρθενικό

που εκδιώκει γνώσεις, αισθήματα, φροντίδες, πάθη

μία απόσυρση απ’ τα δεσμά του χρόνου

μακριά από εγωισμούς και μέριμνες

ένα απρόσωπο εγώ, θανάτου παγωνιά…

Αυτή η όψη του εγώ χωρίς εγώ

το γκρέμισμα θεών, μύθων και αρχετύπων

η αναίρεση ψεύτικων παραδείσων

με αποξενώνει απ’ το κοσμικό συμβαίνον

μου ακυρώνει μνήμη και τη φαντασία

γκρεμίζει σκέψη και τα έργα της

νεκρώνει λογισμούς και παραλογισμούς.

Ανάνηψη, κατάνυξη, συγκέντρωση

κι άλλα πολλά μας είπαν οι σοφοί

πολλά που σκιάζουν τη μεγάλη αλήθεια

το νέο ψεύδος και παυσίπονο

ακινησία και μακάρια παραίτηση

από τις κλήσεις της ζωής…

Μα, αν οι κλήσεις της ζωής

είναι παυσίπονο της ματαιότητας

με τα φρικτά ακραίων της στιγμών

και με τις παύσεις που υπόσχονταν ευδαιμονία

τις διαψεύδει το συμβαίνον

οι ακρότητες, τα ψεύδη, οι δηώσεις

η συντριβή, ο πόνος, ο οδυρμός.

Τι θα μπορούσε να μας κρίνει το συμβαίνον

όπου δεινά και πόνοι και καταστροφές

μας ερημώνουν ως μεγάλες διαψεύσεις

μακάριων αναβλέψεων ελπίδας αλγεινής;

 

                                                *

Ίσως επιστροφή στον εαυτό μας

στο θείο κενό ακραίας μας απαντοχής

δείχνει τον άλλο δρόμο το γενναίο

την αποχή απ’ τα συμβαίνοντα της αποσυντριβής.

Η μόνη απόκριση, η εμπνευσμένη

η μόνη απόκριση, η απολησμονιά

η λήθη του συμβαίνοντος η ευλογημένη…

Αναζητώ το μύχιο εαυτό μου

τον απογυμνωμένο απ’ τις πλήξεις της οργής

τον ελευθερωμένο απ’ τα πάθη

από τις ψεύτικες βιτρίνες της στιγμής

απ’ τα μεγάλα λόγια των ρητόρων

και των κηρύκων μιας ευημερίας φαεινής

από πραματευτές ψευδοελπίδων της απάτης

που κανακεύουν τον νωθρό εγωισμό μας

στης ματαιότητας το βούρκο το θολό.

Τιτάνιος ο αγώνας της ζωής μου

καθώς αναζητώ τις ψευδαισθήσεις μου του χθες

βρίσκοντας κάπου εκεί δικές μου πεποιθήσεις

που πλέκουν περιδέραιο ντροπής.

 

                                                            *

Τι απομένει ω ξεγυμνωμένε

από τη χθόνια συνείδηση του χθες

πού θέλεις άνθρωπε να προσαράξεις

πού θα προσφύγεις μόνος και το λες;

Η γη, ο κόσμος μας δε σε χωράει

αρνείσαι τη φθορά και τα μεγάλα ψεύδη

ως ύστατος, ναι, μάρτυρας σιγής

και βαραθρώνεσαι στον άδειο εαυτό σου

ως ερημίτης άχρονης σιωπής;

Είναι καλή η βύθιση στα έγκατα του νου

μας δίνει δώρα ακριβά

σμαράγδια της σιγής

και επιστρέφει λαμπροφόρα

μέσα στον κόσμο της βοής

θα βρει εδώ παρόμοιες ψυχές

υπάρξεις ταπεινές που αποκρούουν

του κόσμου τον εσμό το δολερό

κι είναι η παρουσία τους

πανώριο αστεράκι

που μεγαλύνει ταπεινά

έναν ωραίο σκοπό.

Είναι το πλήρωμα ζωής

μέσα στη χάση

στου κόσμου το βαρύ τον παιδεμό

το πλήρωμα ζωής

μέσα στο χρόνο

στου κόσμου τον ασύνειδο εαυτό.

Δεν είναι όλα αλγεινά

μακάβρια και πλάνες

η επιφάνεια αποκρύβει

λάμψεις ζωής και αυγασμό…

Δεν είσαι μόνος που αναζητείς αλήθεια

μέσα στο ψεύδος των καιρών

κι αν η ενδοσκόπησή σου σε φωτίζει

θα πεις με ολόφωτη κραυγή:

Δεν είμαι μόνος

κι ας γυρίζω μόνος

ο εαυτός μου ο αγνός

-όλοι έχουμε στοιχεία αγνότητας-

παρθενικός και χαρμικός

βδελύσσεται με λύπη το συμβαίνον

και απορρίπτει συμπληγάδες της οργής

νικάει εκ των ένδον κάθε απάτη

και μας δηλώνει ό,τι ο κόσμος

και η ιστορία αρνούνται να μας πουν.

 

                                                            *

Σαν τι αγαπημένε φίλε

μας λέει ο δόλιος εαυτός

ο απογυμνωμένος από γνώσεις

αυτό το φάντασμα αρχαίων ημερών

αυτός ο γνόφος ο ιερός των μυστικών

το άπειρο, το απερίληπτο των μεταφυσικών;

Σαν τι; Θέλω να το γνωρίσω

να απλωθώ στην ιερή σκιά του

να γίνω ένα με αυτό

το μύχιο εγώ μας λες

ένα εγώ χωρίς εγώ

λένε οι Ανατολικοί.

 

Υπάρχει πράγματι αλήθεια στο μηδέν

σε ό,τι αποδιώχνει ιστορία και πολιτισμό

σε ό,τι ύμνησαν πολλοί μεγάλοι

από αδυναμίες και αδιέξοδα ζωής

από ανάγκη να υπερβούν τα όρια

τα όρια του ανθρώπου και του σύμπαντος

κι ας ψιθυρίζουν: όρια δεν υπάρχουν.

Είναι η φυγή από την κοσμική απάτη

λιποταξία απ’ το νόημα της ζωής

γιατί το ψεύδος δε γεννάει την αλήθεια

η τελευταία, το ατρεμές της ήτορ

αγγέλλει φως και καταγγέλλει τη σκοτία.

Σύνελθε αγαπημένε φίλε

η στέγη του  νεκρού εγώ

είναι ανύπαρκτη, οθνεία πλάνη

απόκρουση του κόσμου μας και του εγώ

που γνέθει της αλήθειας το νήμα

αλλά και πλάνες, ναι, πιο φανερές.

Μα μόνο αν αφυπνισθεί αιφνίδια

αποκαλύπτει το πραγματικό εγώ

το νόημα του κόσμου το αληθινό.

 

                                                            *

Ήρθες στα λόγια μου αγαπημένε

και ας εναντιώνεσαι ειλικρινά.

Το ξέρω, δεν υπάρχει το μηδέν

στην πλησμονή του εγώ

στο ακόρεστο της γνώσης, των επιτευγμάτων

στην αποκαραδοκία των καιρών.

Τι είναι όμως η κρυφή μας νοσταλγία

η αποδέσμευση απ’ τα πάθη τα δεινά

η αποπλησμονή που οδηγεί στην τρέλα

και στο μηδενισμό της συμφοράς;

Αναζητώ, αναζητώ τη μόνη αλήθεια

ό,τι αναπαύει νου και την καρδιά

μα δεν τη βρίσκω στη φορά του βίου

στις λύπες και στις πλάνες των πολλών

είμαι και ‘γω παιδί της πανδαισίας

παιδί αρχαίων, νέων ημερών

που κατατρώγονται στου κόσμου τα τενάγη

στις ρίμες και στις ατραπούς των εποχών

που επαίρονται και αναστενάζουνε συνάμα

από αντιφάσεις και περίγελο των ιδεών.

Δεν επαναστατώ και δεν αγγέλλω νέους δρόμους

άλλοι τους άνοιξαν με μέγα κομπασμό

δεν είναι μόνοι τους καλέ μου

ακολουθεί το πλήθος οπαδών

που ολοστενάζουνε κατόπιν

και που βυθίζονται στην πλήξη τη μεγάλη

στου χρόνου τη σαγήνη και των ημερών.

Επιθυμώ μονάχα να προσφύγω

στη χαρμική ακτή του μόνου εγώ

μακριά απ’ τις πλήξεις της ημέρας

στου βίου τον τρελό χορό.

Είπα να διαγράψω εντυπώσεις

γλυκά χαμόγελα του χθες

του βίου τις δαγκάνες, τις απάτες

που ολογκρεμίζουν κάποιες απαρχές

των παιδικών ονείρων ακροάσεις

των ευγενών πνευμάτων εμπνοές.

Αυτό το εγώ αναζητάω, το εγώ μου

άθλιο σκεύασμα των ενιαυτών

ένα εγώ μακάριο, ευλογημένο

το μόνο αιώνιο παρόν

που ολοσυντρίβει τα δεινά του βίου

χωρίς τον ευδαιμονισμό πολλών

που αρέσκονται στην πλήξη της ημέρας

μακριά από ακροάσεις ευγενών…

 

                                                            VI

 

       Κοινωνία

Κουράστηκα κι αδημονώ μονάχος

στο νομιζόμενό μου μη-εγώ

στης απολησμονιάς το έρεβος το μαγεμένο

στης μυστικής ακρόασης ωκεανό.

Δεν το μπορώ!, είναι αδύνατο να φθάσω

ό,τι ποθώ κι επιποθώ

μόνος κλεισμένος στα μπουντρούμια

ενός νεκρού κι απομονωμένου εγώ.

Θέλω να φύγω από δω

δε με χωράει

κι ας τάζει τους καινούς τους ουρανούς

ειρήνη, ευλογία είναι μηδενική φυγή

που υπόσχεται υποσχέσεις, κόσμους

χωρίς καμιά πνοή, φυγή χωρίς σπουδή.

 

                                                            *

Κι όμως φίλε αγαθέ

ξέφυγες απ’ τον κόσμο

του σύμπαντος την αγκαλιά

έρεβος, ναι, μεγάλο

απλώθηκες ολόψυχος

το δικό σου μηδέν

σ’ ένα εγώ χωρίς εγώ

όπως το πιθυμούσες.

Δεν έφθασες καλέ αγαθέ

στο επιθυμημένο

γιατί περίκλειστο εγώ

είναι αδυναμία

αρνητικός εγωισμός

και νόθα φαντασία.

Θυμήσου ω μακάριε

την περιήγησή σου

στων συνανθρώπων τον εσμό

στου σύμπαντος τη χάση

και δες καλά πολύ καλά

κάτι που σε μαγεύει

χωρίς το περιδέραιο

της έγκοσμης χαράς.

Θα δεις, ναι, ω μακάριε

κάτι που αγνοείς

κι ας είναι κραταιότερη

της καρδιάς μας αλήθεια.

Αυτά εγώ που αναζητείς

δεν είναι πια δικά σου

είναι το οικουμενικό παρόν

των πάντων η αλήθεια.

Αυτοσυγκέντρωση θα πει

των πάντων κοινωνία

η απόλυτη η πλησμονή

που γεμίζει τη θλίψη

το άγχος μας το πρωτινό

τα πάθη και τη δράση

ό,τι αναιρεί μακάρια

το κοσμικό συμβαίνον

ό,τι αποσαρθρώνει πια

κάθε μας ματαιότη.

Δεν έχει νόημα η ζωή

χωρίς την κοινωνία

χωρίς το μύχιο άπλωμα

στο συ του συνανθρώπου

και στο κοινωνικό εμείς

που ανακτίζει όλους

και που φωτίζει έξοχα

τις μύχιές μας  βλέψεις.

Αντίκρισες το κάτοπτρο

ειδωλικούς μας κόσμους

δεν αξιώθηκες καλέ

θα φθάσεις το μυστήριο

το μέγα το μυστήριο

οικείας κοινωνίας.

 

                                                *

Με κλόνισαν οι συμβουλές τ’ αγαπημένου φίλου

κι’ έσπευσα να συμβουλευθώ το μύχιο εαυτό μου

-ακροβασίες ιερές ή έσχατο σταθμό;

Πώς θα μπορούσα να το πω

ένας ταξιδευτής του κόσμου

πλάι σε συνανθρώπους μου

καλούς κι ανώνυμους βροτούς

έκλαμπρους επιστήμονες

στοχαστές και διδάχους

αλλά και τόσα απίστευτα

στο χάσμα των καιρών

με τους πολέμους τους σκληρούς

δεινές δοκιμασίες

κι απανθρωπίες βλοσυρές

που λεν’ πολιτισμό

αυτόν τον ιερό βλαστό

που οικτρά περιδινείται

και δοκιμάζεται σκληρά

στης μοίρας το γκρεμό;

Γι’ αυτό κατέληξα δειλά

στο άλλο το εγώ

στο μη-εγώ

που πια το νιώθω τώρα

είναι οικουμενικό

η θεία λήθη του εγώ

μάρτυρα του εγωισμού

και όλων των δεινών.

Θα σεργιανίσω εμμανώς

το έγχρονο εγώ με ακριβή ελπίδα

και εκεί θα ανακαλύψω

ένα απόλυτο εγώ που ‘ναι αυθεντικό

η μόνη η αλήθεια.

 

                                                VI

                                    Η αποκάλυψη

 

Γλυκά λουλούδια του αγρού

και ζαρντινιάρες πλάσης

χωρίς την επιτήδευση εμπόρων

αθώα, απερίτμητα, πολύχρωμα

σεμνής οσμής βλαστάρια

που αναδίνετε οσμή

έξοχων αρωμάτων

μακριά απ’ τα εργαστήρια

και τις διασταυρώσεις

σαν σας θωρώ ευφραίνομαι

χωρίς καμία γνώση

και με την αίσθηση του νου

που απλώνεται μακάρια

στα τρίσβαθα του είναι μου

με τις πολλές οχλήσεις.

Οι μύριοι χρωματισμοί

που εκπέμπουν τη μαγεία

το φως του ήλιου του λαμπρού

που σας αναγεννά

κι ο υετός των ουρανών

που σας κοσμεί με χάρη

υπόσχονται ολομεμιάς

μία γλυκιά αρμονία

που ελλοχεύει ευγενικά

σε κάθε γης γονή.

Τον ξέρω τον αυχμό της ζεστασιάς

θα σας μαράνει άνθη

θα γίνει ο θεσπέσιος

τροφή των βοσκημάτων.

Τι λέω; ο άτυχος διαβάτης

της γης, του ουρανού, του δόλιου εγώ

όταν τα άνθη μαραθούν

άλλοι τροφοδοτούνται

όταν και ό,τι βλέπουμε

με αποθαυμασμό μακάριο

γκρεμίζεται και χάνεται

για να γίνει τροφή σωτήρια

στα πετεινά, στα άκακα

ζωάκια του δρυμού

στων σαρκοβόρων την ορμή

στου αιθέρα τις οσμήσεις;

Στρέψε και πάλι αγαθέ

με προσοχή μακάρια

το βλέμμα σου εταστικό

στο ίδιο σου το σώμα

στον αδαπάνητο ειρμό

των νεύρων και της σάρκας

της ανερεύνητης ζωής

που πλάθει και τη γλώσσα

του κόσμου την εννόηση

με όλα τ’ αγαθά

το πνεύμα και την ποίηση

επιστήμη και τέχνες

θρησκείες μας αγαπητές

συγκρότηση του βίου

θεσμούς και βουλευτήρια

ειρήνη και πολέμους

που διαλύουνε σκληρά

το θαύμα της ζωής.

 

                                                            *

Τι βλέπεις, τι οσφραίνεσαι

σαν τι σου απομένει

στη μακάρια βλέψη σου

την αισθημάτων κόρη

και του νηφάλιου λογισμού

ακρόπολη ευγενή;

Είν’ όλα αυτά ειδωλικά

που πλάθουν την αλήθεια

μεγάλων μας πολιτισμών

του θαυμασμού καμάρι;

Σαν τι μηνύουν οι ομορφιές

αγλάισμα ανθρώπου

του σύμπαντος η σιωπή

οι θόρυβοι της πόλης

περίτεχνες προσπάθειες

που πλάθουν τις ιδέες

προσώπων ιδιοφυών

που φιλοσόφους λέμε;

Σαν τι μηνύει άραγε

το σώμα τι πρεσβεύει

όταν όλα παρέρχονται

θανάτου παγωνιά

που αιωνίζεται εσαεί

στο κοσμικό συμβαίνον;

 

                                                *

Ω, το κατανοώ βαθιά

το νόημα του κόσμου

που αποκλιμακώνεται

χωρίς σταματημό

που συγχέει το θάνατο

με μια ζωή μακάρια

μακάρια και τραγική

εύτυχο ναι μαστίγιο

που πλάθουνε ακούραστα

όλες τις αντιφάσεις;

Πολλές οι απορίες μου

άβυσσος η ψυχή μου

αδύναμη, αμήχανη

μπροστά στο φρικτό δράμα

ενός κόσμου που φαίνεται

ως ευπρεπής βιτρίνα

αποκρύπτοντας έντεχνα

αβάσταχτες πληγές.

Ο πόνος των αδύναμων

ασθένειες με άλγη

με πόνους και ολοφυρμούς

που αποδεκατίζουν

νέους και γέρους μοναχούς

μητέρες με παιδιά

μισθοφόρους που μάχονται

άγνωστους να σκοτώσουν

και άρχοντες πολέμιους

της ανθρώπινης μοίρας

με προλετάριους ολκής

που αγνοούν το χρέος

και με την πλέμπα έτοιμη

αγαθά ν’ απολαύσει

αλλά και άλλα πιο πολλά

που φρίκη μας μηνύουν.

 

                                                *

Βιάζεσαι αγαπημένε μου

δεν έφθασες στο βάθος

πέρα απ’ του πόνου το γκρεμό

μακριά από παραισθήσεις

μαζί με όλα τα δεινά

της ανθρώπινης φύσης.

Όσο και αν αρέσκεσαι

σε μαγικά τοπία

όσο και αν υψώνεσαι

σε θελκτικούς λειμώνες

στη φυσική λαμπρότητα

και σε καταστροφές

ανθρώπων δυστυχία

ξεχνάς αγαπημένε μου

κάτι που υπερβαίνει

φαινόμενα του σήμερα

καταστροφές του χθες

φρούδες ελπίδες του αύριο

αναμονές της τύχης.

Δεν αξιώθηκες να δεις

το μάθημα το μέγα

που σου προσφέρει άμεσα

η ενδοσκόπησή σου.

 

                                    *

Γνώρισες κάτι πιο απλό

το μέγα το Μηδέν

που σου προσφέρει ο λογισμός

σαν παύσει να λογιέται

σαν δρασκελίσει τις αυλές

μάταιης φαντασίας

και αφεθεί νηφάλια

στον κύριο εαυτό του.

Δεν προσορμίστηκες καλέ

στο απέριττο βάθος

μακριά από την αίσθηση

τις βλέψεις σου του χθες

αιχμάλωτος μες το ζυγό

στου χρόνου τα δεσμά

κι ας καταδύθηκες ξανά

στον άλλο εαυτό σου

που συνέχει αιώνια

το κοσμικό συμβαίνον.

Εκεί θα βρεις αγαπητέ

την αλήθεια του κόσμου

που είναι η αλήθεια σου.

Χωρίς την άυλη αρχή

της αληθείης κέρας

ο κόσμος μας ο τραγικός

που μάκαρα τον λέμε

δεν είν’ ποτέ αληθινός

χωρίς ψυχής το βλέμμα

το άχρονο, το άπειρο

και το μακαρισμένο.

Ω, το κατανοώ βαθιά

είν’ και δικό μου δράμα

τραγωδία ασίγαστη

και τρανταγμός βαθύς

η Λήθη η Αρχέγονη

μπροστά στις χθόνιες μνήμες

το πέταγμα το άσπιλο

σε μία άλλη ζήση

που ‘ναι μάνα πανάμωμη

κάθε εγκόσμιας μέρας.

Αιώνια αιχμάλωτη στα κοσμικά δεσμά

περιδινείται τραγικά στην  χθόνια οδύνη

και παροικεί ειρηνικά έξω από κατοικίες

φρούρια και ανάκτορα, οικισμούς και καλύβες.

Γνώρισες, δεν αναγνώρισες ακόμη το ουσιώδες

ό,τι η ενδοσκόπηση προσφέρει νυκτικά.

Η γνώση είναι σχετική, η επίγνωση αιώνια

και αν βυθοσκοπήσουμε τα βάθη του υπάρχειν

κυρώνουμε το σχετικό με μια αιώνια λάμψη

γιατί ανακαλύπτουμε αιώνια πρωταρχή.

 

*

 

Ακούω τα λογάκια σου καλέ μου πλοηγέ

και νιώθω πως αδυνατώ το εγώ μου να νοήσω.

Το μη-εγώ, το άφθαστο, το υπερβατικό.

Το ξέρεις πως η γλώσσα μας

ανθρώπων πλανωμένων

στης γης μας τα θαυμάσια

αδυνατεί να οσφρανθεί

-το είναι ‘ναι πάμπτωχο-

με λόγους αληθείας.

Σμιλεύει ήχους άτεχνους

ως φθέγματα αυλού

που μένει πάντα αιχμάλωτος

των φωτοχυσιών

και των παντοίων αναγκών

ανθρώπων παροικίας.

Μου είν’ αδύνατο να βρω

να κωδικοποιήσω

ό,τι η καρδιά αισθάνεται

ό,τι νόηση ακριβώνει.

Ένα μονάχα θα σου πω

πέρασμα στην αλήθεια

των πάντων την παντάνασσα

των στεναγμών τεκμήρι.

Στο μη-εγώ κατάνυξης

συνάντησα το μέγα

το μέγα το μυστήριο

που πάντες αναλώνει.

Το θάνατο κάθε πνοής

που μας κληρώνει όλους

το λυτήριο φάρμακο

ανθρώπων και πραγμάτων.

 

 

 

                                    VII

 

                    Το θνήσκειν του ζειν

 

Ω της φτωχής μου μοίρας οδυρμοί

βλέψεις, ελπίδες και χαρές

λύπες, πόνοι και θλίψεις

γενέσεις και μεταβολές

φρικτές δοκιμασίες

που ακυρώνετε πικρά

παροδικές λαχτάρες

και που κατασυντρίβετε

ό,τι ωραίο θάλλει

αφού ο πάντων δαμαστής

ο χρόνος της ζωής

δηλώνει ματαιότητα

μηδενισμού σημείο.

Ποίος μας ζει πραγματικά

και ποιος μας θνήσκει μάταια

σε έναν κόσμο άστατο

και ας φαντάζει ολόρθος

με τα θαυμάσια τα λαμπρά

που μοιάζουν με θριάμβους

παλαιών και νέων ηγετών

στα μάτια των ανύποπτων

και τραγικών θαμώνων;

Τι απομένει όρθιο

και τι αναφωτίζει

της ιστορίας τη ροή

και των θνητών το διάβα;

 

                                                *

Είν’ όλα τους φαινόμενα

που κρύβουν την αλήθεια

αποχαυνώνουσες σκιές

που υπόσχονται ευτυχία

όσο και αν ποδηγετούν

τον επιστήμης λόγο

όσο και αν σεμνύνονται

για ποιητές και μάγους

φιλόσοφους και γόητες

που αλληλοαναιρούνται.

Το μέγα όμως τραγικό

αναπηδάει ατόφιο

ξαφνιάζει σάρκα και ψυχή

ως απόλυτος κύριος

απτόητος, αήττητος

αιώνιος ηγεμών.

Ένα μέγα παράδοξο

στην ακμή της ζωής

και εννοώ το θάνατο

το θάνατό μας όλων

κάθε μορφής ζωής.

Αυτή τη μόνη αλήθεια

τη μόνη βεβαιότη

 την έμαθα αιφνίδια

στο νεκρό λογισμό μου

καθώς αποτραβήχτηκα

στο δόλιο εαυτό μου.

Πέθανα κι αναστήθηκα

ως άλλος ακροβάτης

οσμίστηκα υπέροχα

την άλλη την αλήθεια

αλήθεια τόσο φανερή

που αγνοούμε όλοι

αλήθεια ακατάσχετη

που μας ισοπεδώνει

φτωχούς και πλούσιους μαζί

αφέντες και τους δούλους

άρχοντες και αρχόμενους

σοφούς και αμαθείς.

 

                                                *

Αδυνατώ να εκφρασθώ

και να σας ιστορήσω

το θνήσκειν μου το άρρωστο

τον καταποντισμό μου

-υπέρτατη συγκίνηση

χωρίς περιγραφές-

όταν απογειώθηκα στο μύχιο εγώ μου.

Οξύτατο το πρόβλημα

και αθανατισμένο

που προκαλεί απρόσμενα

έξω απ’ τα δεσμά του χρόνου

και που απειλεί τον εαυτό

στο άλυτο συμβαίνον

-μυστήριο το λέμε.

Ζούμε ή θνήσκουμε καλέ

αφού ζωή και θάνατος

τα δίδυμα αδέλφια

ανοίγουν αδυσώπητα

τις πύλες της αβύσσου;

Δεν έχω λόγια για να πω

και για να ερμηνεύσω

κατάσταση μοναδική

που αναιρεί μακάρια

το έγχρονό μας το εγώ

που ακροβελονίζει

όλες μας τις υποβολές

και τα δεινά του βίου.

Θνήσκουσα είν’ η ύπαρξη

μες τη γλυκιά αγκάλη

μιας αειφόρου εμπνοής

που αίρει αυταπάτες

που κτίζουνε ανέμελα

τις προσβολές του βίου

για να γέρνουν αυτόματα

στο θάνατο του χρόνου.

 

                                                *

Μπορώ όμως να σας πω

καλέ συνοδοιπόρε

πως το κατάγειο της ζωής

ως σκιά φαντασμάτων

μας κατοπτρίζει νυκτικά

στο μέγα το συμβαίνον

που μας υποδηλώνει

πως θνήσκοντες εδώ στη γη

τη ζωή κυνηγάμε

και τα πικρά απεικάσματα

μιας άλλης δήθεν δόξας.

Ναι, η αυτοσυγκέντρωση

δεν είν’ η μοναξιά

ούτε η απομάκρυνση

απ’ τον έγχρονο βίο.

 

Είναι κάτι αρχέγονο

που όλους μας ενώνει

είναι κάτι υπέρλαμπρο

ως κοινωνίας φέγγος

δεν είν’ φυγή παράδοξων

που ομφαλοσκοπούν

δεν είναι καταβύθιση

σε θαυμαστό Νιρβάνα

ούτε σοφή υπέρβαση

που μας καθοδηγεί.

Γνωρίζω όλες τις τροπές

ανθρώπινης προσπάθειας

που μανικά επιθυμεί

ν’ αποκρυπτογραφήσει

το μέγα το μυστήριο

και το μοναδικό.

 

                                                *

Τι είναι θα μας πεις καλέ;

Είν’ ό,τι βλέπεις, ό,τι οσφραίνεσαι κι ακούς

 κι όταν ακόμη της ψυχής οι ευγενείς αρμοί

κατασαγηνεύοται απ’ τον πομπώδη

κι ‘άγονο αφρό των ημερών;

Τον είδα, ναι, το θάνατο

τον βλέπω κάθε μέρα

κάθε στιγμή στο βάθος του

στην επιφάνειά του.

Μια επιφάνεια βλοσυρή

στην όψη της ζωής

που όλα της μαραίνονται

πτερορρυούν και φεύγουν.

Φεύγουν και πάνε πού καλέ;

Στην άβυσσο του σκότους

η άνοια η τραγική

που παραλύει όλα

και που παραμορφώνει

της κόρης της περίβλεπτης

πανώρια μυστικά

του έφηβου τα βλέμματα

τα αιχμαλωτισμένα

που μήνυαν αρρενωπά

κατακτήσεις της ήβης;

Στης μάνας με τα πολλά παιδιά

που αργοπεθαίνει μόνη

καθώς βλαστάρια όμορφα

χάνουνε τη στοργική της σκέπη

στου άνδρα με την εύψυχη

παρουσία στη στέγη

και στις αγνές αναμονές

συζύγου που τις χάνει;

Τον βλέπω, ναι, το θάνατο

με μύριες όσες όψεις

γνωστών κι άγνωστων αδελφών

που γέρνουν στο κρεβάτι

με τους ορούς, τα φάρμακα

που παρατείνουν μάταια

τις φεύγουσες υπάρξεις μας

τις τόσο αναιμικές.

Τον είδα, ναι, το θάνατο

στων ιατρών το βλέμμα

και στις φροντίδες τις καλές

πολλών νοσηλευτών

στα βλέμματα των συγγενών

που αδημονούνε μάταια

και στα κλαυτά τα πρόσωπα

που χάνουν τον καλό

τον ακλινή προστάτη τους

που απέρχεται, που φεύγει.

Τον είδα επίσης ω ζωή

των πάντων ζωοδότρα

ως βλοσυρό και απηνή

διώκτη κι απαγωγέα

που κερματίζει άσπλαχνα

ανθρώπων την πνοή.

 

                                                *

Τον είδα και τον ένιωσα πικρά

στο βλέμμα της καλής μου

σε ένα βλέμμα άχρωμο

που φρίκη μου σκορπούσε

ένα, ναι, βλέμμα άνοιας

που θύμιζε μικρά

στα όνειρα του άπειρου

που ενοικεί στους χθόνιους

και που μας ψιθυρίζει

με έναν τρόπο εύγλωττο

πέρα απ’ τις αίσθησες του νου

και τα βιώματά μας

τις πιο ευφρόσυνες στιγμές

που αποχαιρετούσαν.

Ήταν το βλέμμα που ‘φθινε

λαμπρότητας τεκμήρι

ή δόλιο ψιθύρισμα

ερχόμενου θανάτου;

Ήταν η ματαιότητα

ή η μακαριότη

στου κόσμου μας του άξενου

τις τραγικές λαβίδες;

Σίγησαν μέσα μου  πολλές

ωραίες αναμνήσεις

διάβηκαν, φυλλορρόησαν

ωσάν λευκός καπνός

και η συγκίνηση μαζί

με τα δικά μου μάτια

ω, αποδιαστάλθηκε

κι ένιωσα ενωμένος

με μια φθίνουσα ύπαρξη

που ‘γνεφε αιωνιότη.

Κείνα τα μάτια τα γλυκά

μα απογυμνωμένα

απ’ της ζωής τις έγνοιες

ως θεία αστραπή

σιγοψιθύριζαν αγνά

ως ματαιότης κέρας

του άσπιλου, παρθενικού

την άληπτη πνοή

που φέρνει ύπαρξη στο ζην

για να την αποσύρει

ως αιώνιο σύνθημα

ζωής και του θανάτου.

Ο μέγας πόνος της ψυχής

στο σώμα σαρκωμένος

γίνεται άνθος εύοσμο

γεύσης αλλοτινής

που προσπερνά ακάθεκτος

όλα τα προσωπεία

όλες τις μάσκες τις λαμπρές

με την πολυχρωμία

-τις ψευδαισθήσεις εννοώ

τις ψευδοπεποιθήσεις

τις μάταιες λαχτάρες μας

που κράζουν βεβαιότη.

Ω βέβαια καλάνθρωπε

είπα στον εαυτό μου

σαν τι προσμένεις στη ζωή

με τις κομψές γιρλάντες

σαν τι να αποκόμισες

απ’ τις πολλές φροντίδες

και απ’ τους μόχθους τους πολλούς

τόσων ενιαυτών;

Δεν ξέχασα τα μάτια της

μάτια αγαπημένα

όταν θανάτου παγωνιά

τα πήρε πια μαζί της.

Τα πήρε ως φαινόμενα

θείας φωτοχυσίας

και νεύμα επουράνιο

έξω απ’ τους ουρανούς

γνέφοντας καταφατικά

τη μόνη την αλήθεια

αλήθεια που παρέρχεται

όλες τις ερωτήσεις

και αποκρίσεις άκαιρες

σε βλέμματα θανάτου.

 

                                                *

Ποια βλέμματα μ’ αντίκριζαν

πέρα από εμβιώσεις

μακάριων πια στεναγμών

που ξέφευγαν μακριά

σε χώρες παμμακάριστες

που ο νους μας δεν τις φθάνει.

‘Ηταν μακάρια, απλανή

γνέφοντας κάτι άλλο

που πλήρωνε το στοχασμό

συναίσθημα και λόγο

διώχνοντας κι αποδιώχνοντας

της γης μας τις πεδήσεις

τα αόρατα τα πλήγματα

της καθημερινότης.

Κείνα τα μάτια τα γλυκά

αδύναμα, χαμένα

μας έδειχναν το κάλλος τους

μακριά από ψευδαισθήσεις

φεύγουσες εντυπώσεις μας

και λογισμούς σαθρούς

που πλήξη πια, κατάθλιψη

μας προσκαλούν μακάβρια.

Τα ένιωσα, μ’ αδυνατώ

μήνυμα να εκφράσω:

Η ποίηση αδύναμη

ο λογισμός μικρός

η ύπαρξη αφανίζεται

φθάνει στην υψιπέτεια

εκεί που μόνο μάκαρες

αξιώνονται να μπουν.

Μένω με άναυδη φωνή

χάνομαι μες το θάμβος

στην πλωτίνεια έκσταση

ξεχνώ τη χρονικότη

με τα μύρια τραύματα

γεύομαι την αλήθεια

ανάλαφρος και έτοιμος

θάνατο ν’ αντικρίσω

και το δικό μου πρόσωπο

γίνεται φαεινό

γιατί μας δείχνει τη ζωή

την άπειρη αλήθεια

όσο και αν η ποίηση

αδυνατεί να πει

με λόγους ναι επάξιους

ανθρώπινης στρατείας.

 

                                                *

Είναι γνωστό πως άνθρωποι

στις πλησμονές του βίου

ορέγονται άλλη ζωή

κτίζοντας κι αποκτίζοντας

πανάρχαιες δοξασίες

μέσα στη δίνη της ζωής

και δοκιμασιών.

Ποιος θα μπορούσε να διαβεί

τα όρια του βίου

και να μας πει υπεύθυνα

ανθρώπων πεπρωμένο

με τα στομφώδη φθέγματα

που τρέφουν την ελπίδα

αλλά με φθίνοντα υλικά

αυτής εδώ της γης;

Το μέγα το μυστήριο

του θανάτου το κέρας

είναι η όψη της ζωής

ζωής αληθινής

καθώς το βλέμμα της καλής

που χάνεται μακριά μας

δεν παύει να μας χαιρετά

τη ζωή να αιωνίζει.

Κείνα τα μάτια της ψυχής

της αβύσσου λαμπτήρες

αναιρούσαν το θάνατο

την πικρή παγωνιά του

εξαποστέλλοντας ευθύς

στην άχρονη τη φύση

ανθρώπινης, στενάζουσας

της μυστικής ειδής.

Ήταν απρόσωπα, αγνά

σινιάλα του απείρου

που κατισχύουν στις κραυγές

γνωστού μηδενισμού

μιας εύκολης θεώρησης

που επιθυμεί ματαίως

τον άνθρωπο κατάλοιπο

της φυσικής ορμής

της απλησμονιάς μας

στον κύκλο των γενέσεων

χωρίς αρχή και τέλος.

Δε θα ξεχάσω πια ποτέ

ευθύβολη βολή

που εισχωρεί βαθύτατα

στα ερεβώδη βάθη

παντραγικής και έρημης

ανθρώπινης ψυχής.

Με ξύπνησε αιφνίδια

από τις αυταπάτες

από τις πλάνες ης στιγμής

διδάχτηκα μακάρια.

 

                                                *

Θυμήθηκα περίσκεπτος

θείες αναλαμπές

που εκπέμπουνε αυθόρμητα

τα βλέμματα παρθένων

που αναδύονται γλυκά

στις αρχές της ζωής.

Το θήλυ το αιώνιο

τον άνδρα που μηνύει

με την πανάγαθη ομορφιά

κρυμμένες μας αλήθειες

που εγκυρώνουν έξοχα

αναμονές ψυχής

πέρα απ’ τα βέλη τα γνωστά

ανθρώπων της ντροπής.

Ειδωλικό αντίκρισμα

φαντασίας φυγή

που εφευρίσκει έντεχνα

τους δρόμους της φυγής

απ’ τον χειμώδη όλεθρο

της έγκοσμης της γης

ή του κάλλους απείκασμα

βαθιά εμφυτευμένη

από την άχρονη αρχή

στα βάθη της ψυχής

που υπαινίσσονται γλυκά

πραγματικούς λειμώνες

στην άμοιρη και τραγική

αλήθεια της ζωής;

Είναι βαθύς ο στεναγμός

στα όρια της ζήσης

όλων που αφουγκράζονται

τα όρια της ζωής

μες το βαθύ το στεναγμό

του ανθρώπινου πόνου

και φρούδων του αναμονών

του μόχθου αναμονής.

 

                                                *

Το ‘νιωσα αγαπημένε μου

είναι το φυλαχτό μου

που οιακίζει άφθαρτα

τον κόσμο της σιγής

του θάμβους, της συγκίνησης

της διψώσας ψυχής.

Θνήσκοντα μάτια ομορφιάς

μηνύουν τη ζωή

την άνασσα βασίλισσα

στον κόσμο της θανής.

Δεν είν’ άσημο ξέσπασμα

σε στιγμές συντριβής

ανούσιο ελιξίριο

φτωχής καταφυγής

που χάνεται, αφανίζεται

στις στιγμές της φυγής

του χρόνου προπετάσματα

ανθρώπινης τιμής.

Κείνα τα μάτια τα ενεά

οι τελευταίες κινήσεις

φρικτά όπως και τραγικά

του θανάτου τεκμήρια

εκστατικά, απόκοσμα

γεμάτα άλλη γεύση

μου υποσχέθηκαν ευθύς

χωρίς να το γνωρίζουν

τον κόσμο τον απέριττο

πραγματικής σιγής

που ‘ναι μητέρα αγαθή

η τροφός η αιώνια

των μύριων υπαινιγμών

της περισυλλογής

της μυστικής βασίλισσας

που μας αναγεννάει.

 

                                                *

Μήπως πλανιέσαι αγαθέ

και μήπως υπερβάλλεις

με εξακοντισμούς καλούς

που όλους συγκινούν

μα και που χάνονται ευθύς

στης ζωής τις ρυτίδες

σ’ άλλες σελίδες βλοσυρές

που θέλουνε τα μάτια

και τη σωματική πνοή

εργαλείο ερώτων

και πλέριας απόλαυσης

των αγαθών της γης;

Οι συγκινήσεις των στιγμών

μαραίνονται και φεύγουν

οι αναμνήσεις των στιγμών

επιστρέφουν τη σκέψη

στα άβατα του λογισμού

σε νέους άλλους κόσμους

που είναι προπετάσματα

ωραίες εμβιώσεις

χωρίς ωστόσο τον παλμό

ισχύουσας ζωής

με απολαύσεις που ‘ρχονται

που τρέχουν που διαβαίνουν

που μας ενώνουν ακλινώς

σ’ αυτήν εδώ τη γη

χωρίς αρχέτυπα ιερά

χωρίς αιώνιες κόρες

χωρίς την άλκιμη πνοή

νέων που θεωρούν

μια πάντιμη αλήθεια

-όνειρο απατηλό;-

Μήπως οι αναμνήσεις σου

απ’ τη σκληρή εμπειρία

είν’ ορνιθοσκαλίσματα

μάταια ευπρεπισμένα

που παραπέμπουνε ευθύς

σε χώρες μακρινές

σε χώρες μη υπάρχουσες

στης ύπαρξης τη στέγη

που μας είναι, φίλε μου

ακλινοσκεπής;

Κουράστηκα στο μάταιο τον κόσμο

έβλεψα και ανέβλεψα ονείρων τις σκιές

κουράστηκα, παιδεύτηκα

ως ορφανό του κόσμου

χωρίς καμιά απόκριση

στους κόσμους της σιγής.

Με μάγεψε η περιγραφή

ματιών αγαπημένης

που άνοιξαν στον κόσμο σου

λαμπτήρες εμπνοής

κι όμως φώτα έγκοσμα

της τύρβης και της σχόλης

δεν έχουν άλλο περαιμό

συναισθήματα είναι

όπως τα μάτια τα σεπτά

της πολυαγαπημένης.

Δεν έχω τρόπο να διαβώ

τις πύλες άλλης ζήσης

καθώς αισθάνομαι θνητός

και καταδικασμένος

στου κόσμου μας την έκβαση

που θάνατο μας δείχνει

Είναι καλές, υπέρλαμπρες

ανθρώπων συγκινήσεις

και απαντούν ευθύβολα

στου θανάτου το ξίφος

ξεφεύγοντας παροδικά

από κλήσεις ζωής

καθώς το μέγα όριο

του θανάτου το κέρας

έρχεται και παρέρχεται

χωρίς κανένα ίχνος

στην τρέχουσά μας τη ζωή

στις μέριμνες, στο άγχος

και στις ευφρόσυνες στιγμές

που χαζογνέφουν πάντα

απειλώντας το θάνατο

με χάρτινα δρεπάνια.

Ναι, κατισχύει η ζωή

όσο και αν πενθούμε

και πλάθουμε εγκώμια

στα μάτια αγαπημένης

σε διαστάσεις έξοχες

που ευθυμία φέρνουν

για ν’ ατονήσουνε αργά

απ’ της ζωής το δράμα.

 

                                                *

Τι είν’ ο θάνατος καλέ

που όλους μας μάς παίρνει

και πού τον αφανίζουνε

επίγονοι και γόνοι

στου κόσμου τα περάσματα

στην ύπαρξης τα μέρη;

Συγκίνηση, ανάχαρση

ελπίδα και πληρότη

όλες εκείνες τις στιγμές

του πένθους και του πόνου

ακρανεμίζονται σκληρά

απ’ άλλες υποσχέσεις

που μας προσφέρει η ζωή

η παγκρατής αλήθεια.

Και ΄γω ένιωσα έρημος

παντέρημος και μόνος

όταν θανάτου παγωνιά

πήρε αγαπημένους

ευλογημένους μου γονείς

και αρκετούς μου φίλους.

Πέρασαν όμως οι στιγμές

αποκαραδοκίας

κι έπαυσα να λογίζομαι

του θανάτου το κέρας.

Είδα και ‘γω μαζί με σε

μάτια απελπισμένα

και μέλη ναι χωρίς πνοή

επέλαση θανάτου

αδυναμία ακλινή

και τρισπαραδομένη

στο σκοτεινό βασίλειο

μόνης ανυπαρξίας.

Μην επιμένεις αγαθέ

σε εξακοντισμούς

και σε φρούδες ελπίδες

που ωραιοποιούν γλυκά

της ζωής μας τη μοίρα.

Δε θα μπορέσεις να διαβείς

τα πέρατα του κόσμου

πέρατα δεν υπάρχουνε

αυτός είναι ο κόσμος

οι ουρανοί είμαστε εμείς

ουράνια η ζωή μας

κι αυτό το μέγα αίνιγμα

γίνεται βεβαιότη

καθώς στη θνήσκουσα ζωή

αγγέλλεται η συνέχεια.

 

                                    *

Άκουσα τα λογάκια σου

δεν τα κατανοώ

είναι ο κλήρος τη ζωής

η άμοιρή μας μοίρα

να παίζουμε σαν τα παιδιά

με ζάρια περασμένα

και να συνταυτιζόμαστε

με φρούδες πεποιθήσεις

που κλυδωνίζονται σκληρά

στου βίου την αμάχη.

Μάθε πως η συγκίνηση

δεν είν’ παροδική

εντύπωση της μιας στιγμής

που χάνεται, που φεύγει

για να ‘ρθουνε ανέμελα

οι άλλες παραστάσεις

που σαν αγέρας των στιγμών

καλύπτει όλο το άγχος

της ύπαρξής μας το στερνό

κι αγαπημένο τέκνο

που κατατρέχει άστοργα

το διάβα της πνοής

την ύπαρξη τη χάσκουσα

στο χώρο και στο χρόνο.

Γνωρίζω άρχοντα καλέ

το πάθος και τον πόνο

της άμοιρής μας της ζωής

που μας πολιορκεί.

Θα ‘μουνα όμως άδικος

στης γης μας το σεργιάνι

αν και μόνο επέμενα

στην άρνηση των πάντων

αν δε θωρούσα τα καλά

τα ένδοξα τα έργα

όσο κι αν τα νομίζουμε

του άγχους μανιτάρια

που μας  πλουμίζουν δαψιλώς

με τρόπους, με ανέσεις

μ’ ό,τι μας αναπαύει

έστω και αν αποτελεί

τον αφρό, την επιφάνεια.

 

                                                *

Πήγαινε όμως πιο βαθιά

κατανύξου το βάθος

δεν είναι ενδοσκόπηση

και τυφλός εγκλεισμός

είν’ ένα άνοιγμα βαθύ

που κάνει το εγώ

ναι, το εγώ το ξέμονο

λαμπτήρα ευδοκίας

κινητήριο λάκτισμα

που ενώνει τους ανθρώπους.

Ακρανεμίζομαι συχνά

και το κατανοώ.

Κανένας από τους θνητούς

δεν είν’ στον κόσμο μόνος

και σωστή βυθοσκόπηση

είναι η κοινωνία

όλων μας των υπάρξεων

ζώντων και τεθνεώτων

μέσα στου κόσμου το βαθύ

και σκοτεινό σεργιάνι.

Ναι, το κατανοώ καλά

καθώς τα χρόνια φεύγουν

και γίνομαι νεώτερος

καθώς ανακαλύπτω

την κοινωνία τη σεπτή

που ενώνει τους ανθρώπους

πέρα απ’ την επιφάνεια

των συμβαινόντων βόμβο

βαθιά, βαθιά, πολύ βαθιά

στη στιγμή τη μεγάλη

που ζωή και ο θάνατος

ενώνονται μακάρια.

Το βλέμμα που ανέφερα

σεπτής αγαπημένης

αναιρεί βιαιότητες

καλεί στην κοινωνία

στην κοινωνία την σεπτή

που όλους μας ενώνει

πέρα απ’ τις μικρότητες

και μέριμνες του βίου.

Είναι οικουμενικό

και αιώνιο νεύμα

που αναφωτίζει έξοχα

τις ευγενείς τις βλέψεις

κάποιων στιγμών της σιωπής

 του αναστοχασμού.

Ζώντας αυτήν την πλησμονή

τη λέμε μακαρία

ανακαλύπτουμε σεπτά

τον όντως εαυτό μας

φωτοβολίδα ιερή

των μακαρίων στέγη

για είμαστε μακάριοι

στο βάθος των ψυχών μας

καθώς πληροφορούμαστε

το διασκελισμό

πανώρια λάμψη της ζωής

στη σκιά του θανάτου.

Η άπλωση της ύπαρξης

αποθνήσκει ζώσα

ω μέγα και απόλυτο

άκουσμα της σιγής

που διελαύνει μυστικά

και που φωτίζει βλέψεις

της συγκινούσας άπλωσης

και που μηνύει πάντα

βαριά πλήγματα της ζωής

φωτοβολίδας της στιγμής

που ακυρώνει αιφνίδια

τα ψεύδη της ημέρας

τη φαινομενικότητα

παροδικές οχλήσεις

της πλέουσας συνείδησης

στις αλλαγές, στους τρόπους

ω, ύστατη απόκριση

χωρίς απολογία

και παμπληθή διάψευση

χθόνιων φαντασμάτων

που εγείρονται συχνότατα

ως πύλες της πηγής.

 

                                                *

Ω, δε μπορώ ο άμοιρος

να δρασκελίσω χώρες

τους κόσμους της συνήθειας

ειδωλικά τοπία

να εγκαταβιώσω

στο άφθιτο βασίλειο

των γνήσιων νευμάτων

νευμάτων απερίτμητων

από τις εισβολές

που έγκοσμες λυμαίνονται

τη θάλλουσα ύπαρξή μου.

Μένω ενεός ο αμαθής

απόκριση γυρεύω

αν εκείνα τα βλέμματα

μηνύουν τη ζωή

ζωή αναθρώσκουσα παντού

μέσα στην παγωνιά

στην ερημιά των αλλαγών

στους πυλωρούς του Άδη

χθόνιας αιχμαλωσίας μας

στου χρόνου τα δεσμά

σ’ ένα δρυμό της ψεύτικης

απλοχωριάς που φθίνει

και που υπόσχεται άνετα

ευφρόσυνο το βίο

ψεύτικη αιωνιότητα

στον κόσμο της φθοράς.

Τον είδα, ακροάστηκα

τις νύξεις των αστέρων

τις εύκορμες και γλαφυρές

μορφές αυτής της γης

της γης που υπόσχεται ζωή

στον κόσμο δόλιας φθοράς

που αποδεκατίζει

αιώνιες καταβολές

κρουνών της ύπαρξής μας

υπό αστράπτουσες στιγμές

που μας καταβιβάζουν

ως ταπεινά βοσκήματα

παίγνια της στιγμής.

 

                                                *

Κι όμως, πέρα απ’ τη συγκίνηση

και τη βαθιά τροπή της

δεν κατανόησα απλά κάτι πολύ σπουδαίο

την οικουμενικότητα μιας απλής μαρτυρίας

που ‘βγαινε απ’ τα σωθικά θνήσκουσας ύπαρξής μας.

Δεν κατανόησα βαθιά το νεύμα του θανάτου

το βλέμμα κείνης της ψυχής που αποχαιρετούσε

ό,τι έρχεται και αναχωρεί στο φαινόμενο κόσμο.

Ρίγη συγκίνησης νωπά, ύστατες αναμνήσεις

απογειώνουν την ψυχή, πληροφορούν μακάρια

πως πέρα από τα σύμβολα και τους συμβολισμούς

άσσει κι ανάσσει ολημερίς το μέγα το μυστήριο

η σιγή μας που φθέγγεται χωρίς αναπνοή

με μία δική της γλώσσα

 το έξοχο μυστήριο αληθινής ζωής

ζωής που φθείρεται απαλά στον κόσμο του θορύβου

για να μηνύει υπέρκοσμα την ακλινή αρχή

το ευκλεές, απρόσιτο, το μύχιο το νεύμα

της άχρονης της βιωτής που δραπετεύει ήπια

ό,τι ως πληροφόρηση ξεφεύγει απ’ τους δεσμώτες

και πλανερά μηνύματα ανθρώπων της φθοράς

όπως η πολιτεία μου πλανάει και πλανάται

περιζωσμένη τραγικά σε κόσμους απηνείς.

Πήρα όμως το μήνυμα κι ας μην ήταν ξένιο

καθώς τυφλός ανάβλεψα στο κρεβάτι του πόνου

καθώς αντίκρισα ευθύς, ό,τι πιο ορατό

την όψη τη μακάρια, το βλέμμα του θανάτου.

 

                                    VIII

                        Το βλέμμα του θανάτου

 

Δεν είν’ ο θάνατος ιδέα, ούτε θεός

παλαιών μας αφηγήσεων

προπέτασμα καπνού

δεν είν’ κατάρα των θεών

 που αθάνατοι, οικτίρουν

το ανθρώπινο γένος μας

το έργο, λέν’, των χειρών τους

επικατάρατη αρχή που συνέχει τον κόσμο.

Δε θ’ αντικρίσουμε ποτέ το βλέμμα του θανάτου

αν δεν επισκοπήσουμε τις νύξεις της ζωής μας

όλα της τα παράδοξα και τη μεγαλοσύνη

τους πόνους μας και τις χαρές

τα πάθη, τις ωδίνες, περάσματα, αναμονές

απέραντες προκλήσεις

που ελλοχεύουν ξάγρυπνα

σε κάθε μια ψυχή

αφήνοντας σκιρτήματα τρόμου και δυστυχίας

απορφανεύοντας πικρά ελπίδες μολεμένες

απ’ της ζωής τα τραύματα

 του χρόνου τις απάτες.

 

                                    *

Τι θα μπορούσε να σκεφθεί

κάθε θνητός στον κόσμο

όταν υπάρχει στη ζωή

όντας παροδικός

στου χρόνου τα γελάσματα

πάντα προσωρινά

που μάταια υποχωρούν

με τη σκληρή ορμή τους

ως λόγου χαιρετίσματα

αισθήματα, χάρες;

Υπάρχει μόνο μία αρχή

μία πραγματικότη

το μέγα χάρμα της ζωής

αγαπημένε φίλε

το έκπαγλο μυστήριο

οι αλληλογενέσεις

και ό,τι ανασυγκροτεί

του θανάτου τις όψεις

μακριά, ω ναι, πολύ μακριά

από τις θρηνωδίες

ανθρώπων απερίσκεπτων

που θρηνούν το εγώ τους

ένα εγώ παροδικό

που όλοι τους αρνούνται

προσκολλημένοι στη στιγμή

στις τόσες απολαύσεις

στου έρωτα υπόσχεσες

που τίκτουν στη συνέχεια

το γένος μας το ταπεινό

και τρισμακαρισμένο.

Μη φοβάσαι το θάνατο

άλλοι θ’ ακολουθήσουν

με ματωμένα τα φτερά

αλλά κι ουράνια χάρη.

Οι ελπίδες μας οι μάταιες

γι’ άλλη ευδαιμονία

που γαλβανίζουν αμαθείς

και τους ομφαλοσκόπους

έχουν γεράσει αγαθέ

ματαιότητες προσφέρουν.

Πες μου καλέ μου άρχοντα

όλοι οι οιωνοσκόποι

που κάποτε υπήρξανε

φιλόσοφοι αιχμής

είπαν ποτέ στα σοβαρά

θάνατος τι σημαίνει

πέρα απ’ τα βλεπόμενα

που πλάθουν τη ζωή

τη χθόνια ανακύκληση

που ο φτωχός μας κόσμος

υφίσταται μακάρια

από της γης λουλούδια

από ανθρώπινες πνοές

πλανήτες αμετρήτους;

Δε βλέπω, δε λογίζομαι

κάτι που περισσεύει

για να τονώνει της καρδιάς

τα κρυφά περιστέρια

των μυθογράφων όνειρα

οράσεις αδυνάτων.

Αυτός είναι ο θάνατος

της ζωής ακροπαίδι

κι εμείς εδώ οι ζωντανοί

της ζωής μας βλαστάρια

δημιουργούμε συνεχώς

πέρα απ’ τα θάνατό μας.

Ξέρω καλά χαρές της γης

οσφραίνομαι τους πόνους

αναγνωρίζω θρίαμβους

λυπάμαι για το άγχος

τις φρίκες και το θάνατο

μυριάδων συνανθρώπων

και υποκλίνομαι σεπτά

μπροστά στις δοξασίες

όνειρα είναι της στιγμής

που πλάθουν τη λαμπρότη

αγνών ψυχών του αδημονούν

το βάθος για ν’ αγγίξουν.

Ποιο βάθος όμως αγαθέ

και ποια αλληγορία;

 

                                                *

Αγνοείς αγαπημένε μου μια ακριβή αλήθεια

που περιπλέκει τη ζωή, που την περιτυλίγει

τη μία μόνο αληθή που τρέπει σε φυγή

όλες μας τις περιπλοκές στον καθ’ ημέραν βίο.

Δεν ξέρω αν η άγνοια, της ζωής μας βλαστάρι

πλάθει τους μύθους τους παλιούς, της νεωτερικότης

ένα γνωρίζω άρχοντα, δεινέ αμφισβητητή

που κατακλύζει τη ζωή, τα ζωτικά σημεία

ό,τι συνθέτει έξοχα περίπλεξη αλήθειας

στους ζοφερούς διάδρομους ανθρώπινης πορείας.

Είναι το πρώτο κοίταγμα, πρωτοπληροφορία

που αναδύεται ήρεμα σαν πρωινή δροσιά

μίας αυγής πανχαρμικής που είναι η ζωή.

Κι’ όμως, αυτό το έξοχο, το θεϊκό βλαστάρι

βαθύτατα ετασμένο, αντικρίζει το θάνατο

όχι σαν μια ιδέα, ιδέες έχουμε πολλές

που ανίστανται και πέφτουν

σε σκοτεινά και βλοσυρά σπήλαια της οδύνης.

Ποία ιδέα αγαθέ κατόρθωσε να ζήσει

στης ζωής τ’ άκρα πέρατα που διασελαγίζουν

πως η φθορά, η αλλαγή, η χαρά και το πένθος

είναι οι μόνιμες αρχές, οι πολυυμνημένες

στον κάματο και στη ζωή με τις πικρές τις γεύσεις;

Ποια όαση περίσκεπτη, των στοχαστών το κλέος

δεν έπεσε μακάβρια στου βίου τη φενάκη

και ποια ελπίδα των πολλών βρήκε δικαίωσή της

μες της ζωής το θέατρο που μας αποχαυνώνει

στις τόσες τόσες τις τριβές ανθρώπινης μωρίας

που ανεμοδέρνονται σκληρά μέσα στη χρονικότη;

Υπάρχει κάτι πιο βαθύ στης ζωής τους αρμούς

κάτι που αναιρεί ευθύς παλιές μας ιστορίες

είναι το νόημα της ζωής που μας κρυφοκοιτάει

στο όριο το άθικτο που πλάθει την αλήθεια.

Δεν είμαστε ποτέ ικανοί να βλέπουμε το θάμα

που αναδύει η ζωή πέρα απ’ τη βοήθεια

και τις πολλές μικροχαρές

τις θλίψεις και τα άλγη

που μας πληγώνουν άπονα

χωρίς τις διακρίσεις των πλούσιων και των φτωχών

των αρχόντων, των δούλων

όλων της γης των διαβατών

που χαίρονται, που κλαίνε

που εστιάζουνε πικρά

τα όρια του υπάρχειν

στη φαινομενικότητα

σ’ όμορφες υποσχέσεις

και σε δεινά απρόσμενα

που συντριβή προσφέρουν.

 

Ωραία τα περάσματα

στης ζωής τις τριόδους

τη λήθη μας προσφέρουνε

κι ας τη λέμε περίσσεια

όμορφες, ναι, και ζηλευτές

του χρόνου προσφορές

του χρόνου του ειδωλικού

που μας αποναρκώνει

και που προσφέρει αφειδώς

ραπίσματα μεγάλα

ώσπου ο θάνατος μεμιάς

ολοπροβάλλει ολόρθος

αγέρωχος και ακλινής

απόλυτος δυνάστης

με ατρεμές το βλέμμα του

με κόψη του σπαθιού

που ακυρώνει δύναμη

πλούτο πολυφημία

τον έρωτα και τις χαρές

ως μόνη βεβαιότη.

 

                                    *

Ήμασταν πάντα βέβαιοι

των μύθων μας βλαστάρια

ρήτορες, αντιλήπτορες

ανθρώπων οδηγοί

κι ακολουθούσαμε φαιδρά

μεγάλες δοξασίες

που αν τις αποξέσουμε

πλάθουν αβεβαότη.

Είναι το μόνο βέβαιο

του θανάτου το ξίφος

σπαθάρι οικουμενικό

που μας ενώνει όλους

η μόνη η αλήθεια

χωρίς αμφισβητήσεις

που παραλύει άστοργα

ελπίδες και το μόχθο

μικρών, μεγάλων και γνωστών

άγνωστων συνανθρώπων

που νέμονται ανέμελα

τις χαρές της ζωής

ξεχνώντας το αδήριτο

που μας αιφνιδιάζει

στης ζωής τ’ άκρα πέρατα

και στην ανεμοζάλη…

 

                                                *

Οι θεωρίες είν’ καλές

χωρίς τις σοφιστείες

παλαιών και νέων σοφιστών

που οικοδομούν τα ψεύδη

τις μόνες τους αλήθειες

νέα μυθεύματά τους.

Δεν κατανόησες σοφέ

μες την περίσκεψή σου

πως του θανάτου η αιχμή

το άγρυπνό του βλέμμα

δεν είν’ ιδέα φαεινή

ούτε συγκλονισμός

που έρχεται από μακριά

ως ουράνιο βέλος

για να πληγώνει τις καρδιές

όσων πενθούν και κλαίνε

δεν είν’ αστραποβόλημα

που αποδιαλύει

τις μύχιες αναμονές

ματαιότητας ψεύδη

ελπίδες ανεδαφικές

γκρεμισμένες σε βάθη

και σε βασίλεια σκοτεινά

που ‘πλασαν δοξασίες

των πονεμένων των θνητών.

Θα πεις: Τι είναι η θανή

και η αποδημία

που εξισώνει όλους μας

στης ζώσας γης το σώμα

εξαφανίζοντας σκληρά

τους μυριοαγαπημένους

που κείτονται στο φέρετρο

με τα κλεισμένα μάτια

λουλουδιασμένα σιωπηλά

τα χείλη και τα σκέλη

απέραντη αποδημιά

μηδενισμένο σώμα;

Γράφηκαν επικήδειοι

στης θλίψης το λιμάνι

λιμάνι είναι η ζωή

παροδικών ψαράδων

που κάποτε ξεβράζονται

σ’ άμετρο ωκεανό.

Αναγνωρίζω ω καλέ

όλες τις απορίες

και τις επιφυλάξεις σου

που τις ψυχανεμίζονται

οι πλείστοι των βροτών

όπως και αφουγκράζομαι

μυθώδεις παραδείσους

Αχερουσίας ένδοξης

τους κόλπους τους μεγάλους

χωρίς όμως ν’ ασπάζομαι

αμοιβές και ποινές

που πλάθει η φαντασία μας

κι ο νόθος λογισμός.

 

                                    *

Βαθιά όμως κι εταστική

εξέταση του ζην μας

των πολλών εκζητήσεων

στης γης μας την πορεία

ίσταται με ευκρίνεια

το μέγα το συμβαίνον

ναι, του θανάτου η πνοή

που απέχει μακάρια

από τις ψευδαισθήσεις μας

που άγουνε ευθύβολα

στο βλέμμα του θανάτου

στο ξέπνοο εικονικά

χωρίς ίχνος ζωής.

Αν εγκαταβιώσουμε

στο βάθος του υπάρχειν

ανακαλύπτουμε ευθύς

την κρυμμένη αλήθεια

το αμήχανον κάλλος

που αναιρεί τον Άδη μας

και τις φρικτές διόδους

που ακροσελαγίζοντας

ρίχνει μακάριο φως

στο μέγα το μυστήριο

που λέγεται ζωή.

Δε θα προσφύγω αγαθέ

σε θράσσουσες μορφές

μορφές ανάριες, πάναγνες

που ολοσυμβολίζουν

το μέγιστο το μήνυμα

που μας εκπέμπει χάρη

το χάρμα και το χαρμικό

μήνυμα που εκτρέφει

το άρρητο το μήνυμα αληθινής ζωής.

Τέτοιες μορφές υπάρχουνε

είναι οι μαρτυρίες

υπέρβασης του χθόνιου

του γήινου εγκλεισμού

στις θλίψεις, στις μικροχαρές

στου πόνου το λιοπύρι.

Είναι η παιδικότητα

σοφά αναπλασμένη

η μήτρα του αισθήματος

άχραντου λογισμού.

Δεν είν’ οι ψευδαισθήσεις μας

που μας αποκοιμίζουν

και οι θνητοί οι άγγελοι των μυθογραφιών.

Είναι το μύθημα καλέ

ο αποσυμβολισμός

είναι τα μάτια της ψυχής

νεύματα αθανασίας

μες την καρδιά της θνήσκουσας

της έγχρονης ζωής μας.

 

                                                *

Θα δούμε όλοι οι θνητοί

το βλέπουμε στο βάθος

το αλλοτινό το ξάφνιασμα

που μας εκσφενδονίζει

όχι σε χώρες μακρινές

σε κήπους των χαρίτων

φτιαγμένους από συμφορές

τόσων εμπειριών

που φεύγουν που μαραίνονται

στης δίνης το χαμό.

Όπου κι αν αντικρίσουμε

των οφθαλμών το βάθος

αποκαλύπτεται μεμιάς

το βλέμμα του θανάτου

που πάλλεται απ’ τη ζωή

κι ας μας εγκαταλείπει.

Είναι βαθιά υπόσχεση

και τρανή μαρτυρία

του θανάτου το φαίνεσθαι

το είναι της ζωής.

 

                                                *

Οι συγκινήσεις μας νωπές

πληγώνουν την καρδιά

λυγίζουν το συναίσθημα

ακοντίζουν τη σκέψη

σε άρρητα βιώματα

έξω απ’ τη νωχέλεια

τις κυνικές υποβολές

γνωστού μηδενισμού.

Κι όμως δε φθάνουν πάντοτε

στην άρρητη πηγή

στο βλέμμα το αληθινό

που πνοές αφθαρτίζει

σε ό,τι βρίσκεται εγγύς

με ό,τι μας συνέχει.

Τι θα ‘ταν η συγκίνηση

 η θλίψη και ο πόνος

χωρίς τις ρίζες της ζωής

χωρίς την Αμβροσία

που τρέφει αιώνια, μυστικά

την έγχρονη ζωή μας…

Το βλέμμα μας που ατονεί

το θάνατο να ζήσει

και να συντρίψει της ζωής

νωχελικές εικόνες

βίου αφιλοξένου

μες τα δεσμά της πλάνης

της ματαιότητας ζυγό

που αποσκορακίζει

θα ‘ταν αδύναμο να δει

του θανάτου το βλέμμα

φιλάρεσκο, αυτάρεσκο

στην ψευδοπλησμονή

της χθόνιας βιτρίνας μας

στο απατηλό γιορτάσι.

 

                                                *

Τον βλέπουμε το θάνατο

πριν μας επισκεφθεί

στους γνωστούς μας και άγνωστους

που φεύγουν κάθε ώρα.

Το βλέπουμε το βλέμμα του

ως τυφλό συναπάντημα

βλεφάρων που δακρύζουν.

Κι αν χάνονται τα πρόσωπα

τα πολυαγαπημένα

μαζί με τόσους άγνωστους

που θρηνούν οι δικοί τους

τα τόσα θύματα του χθες

του αύριο, του μεθαύριο

χωρίς βαθιά συναίσθηση

κύριας σημαντικής του.

Δε βρίσκεται στα πρόσωπα

όντων μακαρισμένων

που μετά τη μετάσταση

έπαυσαν να υπάρχουν

δεν ενοικεί στα μνήματα

με τα λευκά λουλούδια

τα σιωπηλά οικόσημα

συμβολισμούς τη μνήμης

όσο κι αν οι δεήσεις μας

είναι αληθινές…

Το βλέμμα του ευθύβολο

είναι δικό μας βλέμμα

προσωπική περίσκεψη

που ανασυγκροτεί

τα μάταια και τα δεινά

του κοσμικού μας βίου.

Αν νιώθουμε οικείοι πια

μ’ όλους τους τεθνεώτες

κοινωνούμε ενδόμυχα

με της ζωής το είναι.

Ζωής παιδί ο θάνατος

στη θνήσκουσα ζωή μας

αναμετριέται άπαυστα

με το μέγα μυστήριο

που πλάθει τη λαμπρότητα

τη σεπτή μαρτυρία.

Γνήσια αυτοσυγκέντρωση χωρίς τις αυταπάτες

του έγχρονου εγωισμού μάς αγκαλιάζει πλέρια

θραύει όλα τα κάτοπτρα της φαινομενικότης

κι αγγέλλει με τη σιωπή, με το μεγάλο θάμβος

της Ζωής τ’ άχραντο νόημα χωρίς να αναμένει

άλλες ζωές που υπόσχονται αμβροσία και νέκταρ.

 

                                                *

Θα ‘μασταν αδιανόητοι χωρίς το θάνατό μας

το θάνατο προσώπων μας βαθιά αγαπημένων

αν απαρνιόμασταν νωθροί το σθένος της ζωής

της ζώσας ύπαρξής μας

της οποίας φαινόμενο είναι ο θάνατός μας.

Το βλέμμα του το βλοσυρό που αποδεκατίζει

του ζην μας φρούδα όνειρα γίνεται αίφνης βλέμμα

βλέμμα οικουμενικό που μας διαμηνύει

πως άρχουσα αλήθεια είναι, ναι, η ζωή μας

η θεία της λαμπρότητα ως αιώνια αλήθεια

με τις πάναγνες κόρες της, παρθενικά τοπία

τοπία μας απρόσβλητα απ’ τη μεγάλη Λήθη

από τις λάμψεις τις ψευδείς που μας συμπαρασύρουν

στο έρεβος του μάταιου, του μεταβαλλομένου

του φθίνοντος, παροδικού με φτωχούς θιασώτες.

 

                                                *

Βαθύτερα ετάζοντας το βλέμμα του θανάτου

ανακαλύπτουμε σεπτά το μέγα άλλο βλέμμα

το βλέμμα της αλήθειας και του αναλλοιώτου.

Ήδη η ενδοσκόπηση μας το υποδηλώνει

πλέκοντας στέφος άφθαρτο στην οντική μας φύση

ό, τι αναιρεί νηφάλια έγκοσμους στεναγμούς.

 

 

                                    IX

                        Το βλέμμα της ζωής

 

Οριακές είν’ οι στιγμές του θανάτου η όψη

που εικονίζεται σεπτά στα μάτια των θνησκόντων

κι ακροβολίζουν στη στιγμή το είναι μας το μόνο

που φαίνεται περίσκεπτο κι απογοητευμένο

καθώς οι πύλες της ζωής μαραίνονται και φεύγουν

αφήνοντας στα λυπηρά πρόσωπα των οικείων

στον πόνο τους τον τραγικό, στο διχασμό της σκέψης

ανοίγοντας ταυτόχρονα το χείλος της αβύσσου

που αναιρεί ευθύβολα τόσες χαρές της ζήσης.

Έρχονται και παρέρχονται  ωραίες αναμνήσεις

τερψίχορα τεχνάσματα που μας ανακινούν

με μόνη την ανάμνηση που γίνεται παρούσα

και παρουσία ισχυρή που δείχνει ματαιότη…

Την είδα, την αντίκρισα τη δόλια τη στιγμή

 της δοκιμαζομένης

που θνήσκει αβοήθητη κάθε στιγμή και μέρα

 στου χρόνου τα περάσματα που πλάθουν ματαιότη

και θραύουν αδυσώπητα κάθε μας βεβαιότη

που μας προσφέρει η ζωή, χαμοζωή τη λέμε.

 

                                                *

Είναι αυτή η αλήθεια του θνήσκοντος ανθρώπου

συζύγων, φίλων και παιδιών που κείτονται στα άκρα

στης ζωής και στου θάνατου άθλιο ακρομέρι;

Πώς θα μπορούσα να θωρώ το θνήσκειν της ζωής μου

χωρίς την πλέρια πλησμονή αληθινής ζωής;

Τι προκαλεί το θάνατο, αποτρόπαιο βλέμμα

αν όχι μόνη η ζωή, θνησιγενής ζωή μας

 με τα πολλά θαυμάσια, με υπέρλαμπρα τα δώρα

σ’ απέραντες μορφές ζωής που λεν’ πολιτισμό;

Είν’ όλα τα επιτεύγματα  του έγχρονου ανθρώπου

 που πλάθουν μ’ άφθαστη μορφή αλλά και ευφυία

τόσες ανέσεις και μορφές πολιτισμένου βίου;

Συγκρούσεις αμετάθετες κλονίζουν τη ζωή

οι αντιφάσεις οι πολλές μες της πνοής το διάβα

επιστρέφουν το λογισμό, συναίσθημα και λόγο

στα βάθη τα απόρθητα ετάζουσας ψυχής.

‘’Εκεί’’ όπου το είναι μας στεγάζεται αιώνια

μπορούμε ν’ αντικρίσουμε με μάτια που δε βλέπουν

μ’ αισθήσεις μας αδύναμες να ηνιοχούν

και με το λογισμό ενεό στης αβύσσου το χάος

εκεί στην άχρονη αρχή που μας ακινητεί

μπορούμε να θωρήσουμε άλλη πραγματικότη

με το κάλλος αγήραστο, την πλέρια τη ζωή.

Βλέποντας κι αναβλέποντας απτή πραγματικότη

τον ερχόμενο θάνατο τον παρεπιδημούντα

κατανοούμε μυστικά το είναι της ζωής μας

μίας ζωής οδύνουσας απ’ τα δεινά του χρόνου

τις ρωγμές ματαιότητας, τις θνήσκουσες ελπίδες

και αναλογιζόμαστε

αν χρόνια φθορά με τις επιπλοκές της

είναι το μέρος της ζωής, η τραγική μας μοίρα

στης φύσης της απρόσωπης το μαγεμένο αρμό.

Είναι λοιπόν ο θάνατος η πτωτική σφραγίδα

αφήνοντας οπίσω του τις τέρψεις, τις χαρές

και σιγογνέφοντας σκληρά που μας εξουσιάζει

κι ας αναλογιζόμαστε αθανασίας μέρη;

Τον φέρουμε το θάνατο μες τη φθαρτή μας φύση

κι ας ψιθυρίζουνε οι πολλοί πως είναι ο θεός

ο απόλυτος κύριος που όλους μας ενώνει;

Το βλέμμα, ναι, του θάνατου είν’ η φθαρτή ζωή μας

και το μεγάλο δίλημμα θα μας πολιορκεί.

 

                                                *

Το μέγα το ερώτημα ‘’ποια είναι η ζωή μας’’

αντιφεγγίζει έξοχα του θανάτου την όψη.

Είναι αμείλικτη, σκληρή, συμπαντική ορμή

που όμως σελαγίζεται στη θνητή ύπαρξή μας

που ανατρέπεται μεμιάς ως φαινομενικότη

φαινόμενο ασύμβατο με άλλη βεβαιότη

με την ασπίδα της σιγής που τον υπερκελίζει.

 

                                                *

Μην απατάσαι άρχοντα

και μην απολακτίζεις

θανάτου το βασίλειο

π’ όλους μας κυριεύει.

Οι οπτασίες οι καλές

και οι ευγενισμένες

που ‘θρεψαν τους ποιητές

σωρεία στοχαστών

άμοιρων νοσταλγικών

ρομαντικών του βίου.

Καλά γλυκοπετάσματα

είν’ οι φαντασιώσεις

ονειροπόλες, ευγενείς

της ζωής αποδράσεις

με παραδείσους φαεινούς

με αμβροσία και νέκταρ.

Τις είδα και τις διάβασα

αυτές τις αφηγήσεις

και με συγκίνησαν πολύ

βλέμματα ελπιζόντων

που αρνούνται το θάνατο

και που προσφεύγουν πλέρια

σε παραδείσους παιδικούς

που πλάθουν οι γιαγιές

σε υπερβατικές αρχές

τροφές των στοχαστών.

Είδα και βλέπω πιο συχνά

πρόσωπα φωτισμένα

με πρωτινή αφέλεια

με χάρμα πλουμισμένο

με τις ανάριες χάρες

που υποβάλλουν έξοχα

κινούν το θαυμασμό

με μυστικό χαμόγελο

με μάτια αιωνιότης.

 

                                                *

Αλίμονο στον άνθρωπο

που ζει χωρίς ελπίδα

χωρίς ελπίδα στη ζωή

κι όχι στον άλλο κόσμο.

Τα μυθικά χαμόγελα

οι γλυκιές απολαύσεις

μηνύουν όντως τη ζωή

δωρίζουν την πληρότη

σ’ αυτόν τον κόσμο της οργής

μακριά από βασίλεια

μιας κάποιας άλλης χώρας

που καταργεί το χρόνο μας

που τη θανή παράγει.

Είναι ο Κρόνος ο σκληρός

όλων των μυθολόγων

κανένας δεν αμφισβητεί

το κρυπτικό βασίλειο

που σαγηνεύει τη ζωή

ρίχνοντάς την στα σκότη

στα σκότη ναι τα πιο φρικτά

που δίνουν τάχα χάρες

πλούσια δώρα της ζωής

που έρχονται και φεύγουν

όπως κι εμείς οι τραγικοί

στου χρόνου τα δεσμά.

Δεν είμ’ απαισιόδοξος

ούτε ουρανοβάμων

να ελπίζω σε ανύπαρκτα

βασίλεια ουρανών

με ευφροσύνη άπλετη

αφελή αντιγραφή

των πλησμονών του βίου μας

και των καλών στιγμών.

Η άτακτή μας η ζωή

μαζί με τα κακά της

-έτσι καλεί η συνείδηση

την ασύνειδη φύση

με ίδιο τρόπο καθυμνεί

ανθρώπινη κακία-

η πρόσκαιρή μας βιωτή

μπορεί να διακρίνει

τις ομορφιές που φύονται

απ’ ευγενείς υπάρξεις.

Όλα τους διαπλέκονται

και να την η ζωή μας

γεννιέται για να χάνεται

και ζει για να πεθαίνει

όπως τα άνθη του αγρού

τα ζώα, τα αστέρια

και κάθε ύπαρξη θνητή

στην αγκαλιά της φύσης.

Σ’ αυτούς ανήκουμε και μείς

της γης μας τα βλαστάρια

 η μοίρα μας είναι γνωστή

όσο κι αν ψευδαισθήσεις

μας καθιστά αθάνατους

δοτήρες της ζωής

μίας ζωής αθάνατης

που πλάθουν παραμύθια

κι ας είναι μόνα μαγικά

και μας αποναρκώνουν

με φρούδες τις ελπίδες τους

με συναίσθημα πλούσιο

που βαθιά εταζόμενο

πλάθει εγωισμό

παράμονο και ανθηρό

και κλώνους γοητείας

που διαζωγραφήθηαν

από ευκλεείς καλάμους

περίφημων και άδηλων

καλών διανοητών.

Ω, η ευαισθησία μας

ακονίζει τη σκέψη

μα κάποτε υπερβολική

πλάθει ωραίους μύθους

ακόμη ωραιότερους

από αιθέριες βλέψεις

όλων των ευγενών ψυχών

που τρέφουν τους αιώνες.

 

                                                *

Ακούω με περίσκεψη τους καλούς λογισμούς σου

δεν είναι τόσο νέοι δα, ακούστηκαν και χθες

στης αγοράς το συρφετό με μόνη επιθυμία

την παρουσία του σήμερα, τη νύχτα της ημέρας

αιωνιότητα στιγμών που μεγαλύνει βίο

βίο μας παρερχόμενο με φθίνοντα αγαθά.

Τρέξε καλέ μου πιο βαθιά

από πρόσκαιρες βλέψεις

που απομαραίνονται ευθύς

σαν λήξει η ημέρα

κι έρθει το σκότος το βαθύ

της πλήξης το σημείο

σημείο μίας πλησμονής

του μηδενός σημείο.

Αφάνισε για μια στιγμή

τις χάρες της ημέρας

δέξου μια άλλη πλησμονή

που κένωση καλούμε

κένωση απ’ τα μάταια

και τα οδυνηρά.

Πληρότη την ονόμασαν

αυτήν την ευλογία

που λησμονεί τα πρόσκαιρα

για να αναθυμάται

ό,τι ο λόγος δε μπορεί

να μας κατονομάσει.

Είναι το βλέμμα της ζωής

το άφθιτο το κάλλος

ό,τι καλλύνει τη ζωή

το κρύφιο νόημά της

κι ό,τι δε φθείρεται ποτέ

και ό,τι αποκρίνεται 

στο βλέμμα του θανάτου.

Είναι το άσπιλο, απλό

το νεύμα της ζωής

ωκεανός αγνότητας

το φως το αληθινό

ό,τι συνέχει τη ζωή

το θείο νόημά της

για να πληρώνει εσαεί

ανθρώπων νοσταλγία.

Δεν είναι ονειρόλογα

ονειροφαντασίες

δεν είν’ λογάκια της στιγμής

λόγοι παρηγορίας

στους πάσχοντες, στους ταπεινούς

σε κάθε πονεμένο

σε κάθε μία, ναι, ψυχή

που οδύρεται στον κόσμο.

Δεν πλάστηκε ονειρικά

μέσα στη δυστυχία

ούτε προσβλήθηκε ποτέ

από τους αρνητές

από όσους αναλώνονται

στο ψεύδος της ημέρας.

 

                                                *

Αν πας ακόμη πιο βαθιά

και αν υψώσεις βλέμμα

κείνο το βλέμμα της ψυχής

το χωρίς ηλικία

χωρίς την πάγκαλη ομορφιά

στου κόσμου το παζάρι

θα νιώσεις το βαθύ εγώ

ως βλέμμα επουράνιο

θ’ αρπάξεις με περίσκεψη

του χρόνου την απάτη

και θα βεβαιωθείς καλέ

πως και η ματαιότη

όλα της τα τεχνάσματα

και οι επιτυχίες

δεν είναι στην ουσία τους

παρά παραποιήσεις

αντιστροφές μακάβριες

της άχρονης αρχής.

Γιατί το μέγα νόημα

της ψυχής ακρομέρι

δε φαίνεται, δε βλέπεται

αλλά καθοδηγεί.

 

                                                *

Τότε θα λάμψει η  ομορφιά

πέρα απ’ την επιφάνεια

από το χάρμα των αγρών

των κυμάτων τη χάρη

τα μύρια χαμόγελα

και τους χαιρετισμούς

τη γοητεία του νεύματος

τις κλήσεις της στιγμής

πέρα απ’ τα ενάντια

τα όμοια, τα ανόμοια

με τις αναλογίες

τις υποβλητικές μορφές

και τις υποσκιάσεις…

‘’Τότε’’ και ‘’πέρα’’ είν’ μικρά

να εκφράσουνε το κάλλος

την άκρα ωραιότητα

που λέμε ομορφιά

αναλογίες των μορφών

σωμάτων αρμονία

με τόσες τις υπόσχεσες

που έρχονται και φεύγουν

ως πελιδνό χαμόγελο

ως βλέμμα του θανάτου

ως οικουμενική αρχή

που αθέλητα αποκρύβει

της Ζωής τ’ άυλο πρόσωπο

το μύχιο εγώ μας.

 

                                    *

Είπαν πολλοί και θα το λεν

πως όλα συμβολίζουν

κάτι που υπεραίρεται

και που μας κυβερνά.

Μόνο που ξέχασαν να πουν

πως ναι αυτό το κάτι

δεν είναι μόνο άχρονο

και άρρητο συνάμα.

Μόνο η όψη της ζωής

στην  έωλη βιωτή μας

είναι ο μάρτυς ο αψευδής

της μόνης της αλήθειας.

Ο μάρτυς αλλά και το φως

αιώνιας μαρτυρίας

που αιχμαλωτίζει αθόρυβα

το σκότος του θανάτου

το κερωμένο πρόσωπο

ψυχών αγαπημένων.

Λαμπυρισμοί του είμαστε

τρέμουσες παρουσίες

που ως δαδούχοι πρόσκαιροι

σημαίνουμε το μόνο

τη μόνη αλήθεια τη λαμπρή

πέρα απ’ τους λειμώνες

ανθρώπινων αιωρισμών

που θριαμβολογούν.

Δε μας θαμπώνουν αγαθέ

 όλες οι μαρτυρίες

στου κόσμου τα περάσματα

με τα πολλά ερείπια

που επαινούνται από πολλούς

διαφεντευτές του ψεύδους.

Εκεί θα δεις την τραγική

του θανάτου πορεία

το έγχρονο και απεχθές

του θανάτου το βλέμμα.

 

                                                *

Θα επιστρέψεις εντρεχής

στους άγνωστους, στους λίγους

στο βλέμμα τους το ύστερο

που βλέπει αιωνιότη

θα αντιστρέψεις την παλιά

και πλανεμένη γνώση.

Η γνώση η αληθινή

δεν είναι η συνέπεια

σοφών μας διαλογισμών

ούτ’ ερευνών με βάθος

δεν είναι παρερχόμενο

αντιλογίας σημείο

και, κάποτε, το βάλσαμο

της θεραπείας νόσων

ασθενειών λυτήριο

με πλησμονή την άρχουσα

της διανοίας πλεύση.

Είναι αυτά παράγωγα

που δίνουνε ανέσεις

ευρυχωρία στη ζωή

την τρέχουσα στο χρόνο.

 

                                                *

Αν όμως θέλουμε βαθιά

το είναι μας να δούμε

με της ψυχής τα βλέμματα

ως φωτεινά αστέρια

που άλλη γνώση επιποθούν

παντάνασσα τη λέμε

οφείλουμε απ’ το πικρό

απ’ του θανάτου βλέμμα

να φθάσουμε στο αιώνιο

στο βλέμμα της Ζωής.

Θα αναγνώσουμε ευθύς

την άλλη τη λαμπρότη

το μέγα θάμβος, το εύψυχο

το οικουμενικό

θα αντιτάξουμε μεμιάς

στου θανάτου την όψη

τις ζωντανές ανταύγειες

αληθινής ζωής

τις πρώτιστης της γνώσης

που οιακίζει μυστικά

το άφθιτο το κάλλος.

 

                                    *

Το ‘δα αυτό το κάλλος, ναι

και ας μην έχει μάτια

κάλλος αιώνιο, μυστικό

που σελαγίζει πλέρια

το μέγιστο το νόημα

γνώσης αληθινής

πέρα από τις έρευνες

τους υπολογισμούς

τα ουτιδανά καμώματα

των διαφωτιστών

και των κολλήγων της σκηνής

της πανταχού παρούσας…

Το είδα στην αφέλεια

τόσων μικρών παιδιών

στο χαρμικό χαμόγελο

των ωραίων ψυχών

και στη δράση την άγνωστη

φιλανθρώπων σχεδίων

στις μύχιες νεύσεις ευγενών

και άτρωτων ψυχών

στην ειλικρίνεια τη σεμνή

και στην αλληλεγγύη

στο άπλωμα αγνών χεριών

προς τους καταδιωγμένους

και στις θυσίες τις εύψυχες

όσων ολοπροσφέρουν.

 

                                                *

Είναι σεμνό, αθόρυβο

το βλέμμα της ζωής

αντίδοτο αληθινό

στου θανάτου την όψη

ειλικρινές, αιώνιο

παρόν της παρουσίας

πληρότης μας αληθινή

που αρνείται τον Άδη

και που βυθοσκοπεί σοφά

τη βαριά απειλή του.

Τι θα γινόμασταν καλέ

χωρίς το θάνατό μας

το λήθαργο που έρχεται

 στην τάξη της ζωής

όπου όλα παρέρχονται

και φύονται και φθίνουν

μαζί μ’ αυτά το σώμα μας

συνάνθρωποι του χθες;

Θα μας ήταν αδύνατο

την αλήθεια να δούμε

αν δεν επισκοπούσαμε

το είναι του θανάτου

που ‘ναι για πάντα υποτελές

στην αρχή της ζωής

αφού χωρίς την άπεφθη

και ζωηφόρα πλεύση

του ζην, ναι, του πληρώματος

ο θάνατός μας έπεται

παραδίδεται άρρητα

στη άχραντη ζωή

την μύχια ζωοδότρα

όλων μας των κινήσεων

των διαλογισμών.

Ζούμε, κι αυτό το πλήρωμα

συνειδητοποιημένο

ανοίγει πόρτες άφθαρτες

στης ζωής μας την πλεύση

στους έξοχους και ζωτικούς

κρουνούς του υπερυπάρχειν

στη φεγγοβόλα ανάκρουση

της αιώνιας ζωής

ζωής απλής, αυθεντικής

όπου ο θάνατος καλέ

δεν είν’ παρά επεισόδιο

αρχέγονου και άναρχου

νεύματος της ζωής.

 

                                                *

Ποτέ δε θα μπορούσαμε

με όποια φαντασία

να ερευνήσουμε ορθά

της ζωής μας τον πλούτο

το πλήρωμα το άρρητο

τη λαμπρή παρουσία

του υπάρχειν μας

στον κόσμο μας

χωρίς αφετηρία

αφετηρία άπαυστη

χωρίς αρχή και τέλος.

Το αιώνιο νεύμα της ζωής

που πληρώνει τα πάντα

και που τρέπει φυγή

το θάνατο, το φάσμα

φάσμα φαινομενικότητας

που έρχεται και φεύγει.

Φεύγουνε πρόσωπα σεπτά

τα παίρνει ο κυκλώνας

η αποτρόπαιη κραυγή

φθοράς, αδυναμίας

μα εντρεχής ανάγνωση

της δίνης του θανάτου

δίνει ζωή απόρθητη

στο είναι των ψυχών μας

στην ευκλεή, αθόρυβη

δύναμη παρουσίας

στης μαρτυρίας την πνοή

που αιχμαλωτίζει ανάρια

του χρόνου το βασίλειο

της φθοράς την ορμή.   

 

 

                                    Χ

                            Κατανεύσεις

 

Κατάνευση συνειδητή

στην οργή του θανάτου

ανοίγει πύλες άφθαρτες

στης ζωής την αλήθεια

στην άπειρη αλήθεια

που μας κατασκηνώνει.

Δεν είναι το περίπνευμα

ονείρων της στιγμής

και ψευδαισθήσεις άκαιρες

που βαλσαμώνουν πόνο

έωλες κι επιπόλαιες

ελπίδες μες τη θλίψη

και τη ρηχή εκτίμηση

όλων όσοι αρνούνται

να εισβάλουν νηφάλια

στις νύξεις της ζωής

όχι της τρέχουσας στιγμής

που αποκρύβει πάντα

το μέγα το μυστήριο

του αληθώς υπάρχειν.

Σκληρά εξόριστοι στη γη

νιώθουμε ξεπεσμένοι

όταν οι θλίψεις έρχονται

και η δίκη προβάλλει.

Βαθιά ματιά του βλέμματος

εκείνου της ψυχής μας

μας προκαλεί αέναα

σε νέα άλλη χώρα

πέρα απ’ τα φαινόμενα

και τη γεωγραφία.

Κλείνοντας όμως στη στιγμή

τα αισθητά  μας μάτια

τα μάτια που βολεύονται

από τις παραστάσεις

του βίου τα τελούμενα

συναισθημάτων νύξεις

του νόθου μας του λογισμού

που τρέφεται με πλάνες

ξεφεύγουμε λυτρωτικά

από τις ψευδαισθήσεις

που μάταια νομίζουμε

πως είναι η αλήθεια.

 

                                    *

Ποιος θα μπορούσε να μας πει

το μέγα το συμβαίνον

που αιωνίζει άφθαρτα

ανθρώπινη ύπαρξή μας

χωρίς θητεία στη σιγή

σ’ αποσυμβολισμό

πέρα απ’ τη γλώσσα την κοινή

μέσα στις ενοράσεις

πολλών μεγάλων ποιητών

 στοχαστών και διδάχων

για να μας πει το αληθές

τη μυστική αλήθεια

που είναι αληθέστερη

απ’ τα λεγόμενά μας

τη φλυαρία την τρανή

του πλήττοντος και φθίνοντος

κοινότυπού μας βίου;

Αδύνατο να εκφρασθεί

το μέγα το συμβαίνον

ό,τι μένει απρόσβλητο

στο ψεύδος και στο μάταιο

της άσκοπης ζωής μας.

Ο κάλαμος των ποιητών

αυλοί των μελωδούντων

επιστημόνων σχήματα

αδυνατούν να πούνε

ό,τι συνέχει τη ζωή

μύχιες αναμονές μας

ψελλίζουν μόνο υποβολές

που μας αναγεννούν.

 

                                                *

Υπάρχει όμως στο βαθύ

και κραταιό λιμάνι

στο χώρο τον απάτητο

από τις αποστάσεις

τους νοητούς συλλογισμούς

αισθήματα που φεύγουν

πέρα από τις χίμαιρες

που όλοι κουβαλάμε

κάτι που δε λογίζεται

 κάτι που δε λαλιέται

πέρα από τα σύμβολα

και τους υπαινιγμούς

που στιγματίζουν νοσηρά

την άχαρη ζωή μας.

Δεν είναι αναλώσιμο

σαν γήινη τροφή

ως κομπασμός του πνεύματος

ως νύξη ευθανασίας

ή υπερπλεονασμός βαρύς παντοίων αγαθών.

Είναι ακόμη πιο βαθύ κι από την ευτυχία

από τα συναισθήματα που πλάθει η απάτη.

Είναι το υπερκόσμιο πλήρωμα της ζωής

που αναιρεί το ψεύτικο του κόσμου μεγαλείο

το μόνο, το παράμονο που δε γεωγραφείται

η μόνη η αλήθεια που αποδιαλύει

όλα τα ψεύδη της ζωής, οθνείες αυταπάτες

η μόνη επανάσταση, ειρηνική ορμή

που αρνείται να χαθεί

στα ψεύδη της καθεύδουσας

και απατηλής ζωής.

 

                                                *

Είναι η Ζωή η αληθινή

το ψεύδος του θανάτου

είναι τόσο ανίσχυρο

να θραύσει την πνοή

να σβήσει την αλήθεια

πραγματικής ζωής.

Οι τραγωδίες οι αφανείς

φεύγουνε και ξεχνιούνται

κι ας καταδυναστεύουνε

την πάντιμη ζωή μας

χωρίς να συνοδεύονται

από ψευδείς ειδήσεις

και ευτελείς υπόσχεσες

επουρανίων δώρων.

Είναι η απόλυτη αρχή

μέσα στη σχετικότη

που απεργάζεται σκληρά

τα πάνδεινα του βίου

του βίου του παροδικού

με τους πολλούς του μύθους

τους μύθους ανθρωποσφαγών

που οδύνη μας προσφέρουν.

Ανάσταση ειλικρινής, ανάλωση

του φθίνοντος, παρερχόμενου βίου

παρούσα μαρτυρία

που αντιφεγγίζει νυκτικά

το φως της μίας μέρας

της μέρας της ορθάνοιχτης

δοτήρα κοινωνίας

με το σεπτό και άχραντο

της ζωής μας βασίλειο.

 

                                    *

Τα λόγια περισσεύουνε

η ποίηση σιωπά

και του ανθρώπου ο λογισμός

ενεός και μακάριος

αντιφεγγίζει διάφανα

τη μόνη την αλήθεια

που κερματίζει ένσοφα

κάθε σαθρή πενία

πλούσιων ιδεοληπτών

κι εμπόρων του ψεύδους.

 

                                    *

Ω σιγηλοί υμνήτορες

της μόνης της ζωής μας

όσο κι αν είστε λιγοστοί

αγγέλλετε το σθένος

την άληκτη αλήθεια

που συνέχει τον κόσμο

όσο και αν ινστρούχτορες

υμνητές του θανάτου

κορυβαντιούν διάτορα

το θάνατο του ανθρώπου

την ίδια του την ύπαρξη

ματαιότητας δέμας.

Είναι οι κήρυκες του χθες

μελλοντικοί προφήτες

με προφητείες έωλες

που θνήσκουν που διαβαίνουν

στο σκότος το φαινόμενο

στης ζωής το βασίλειο.

 

   Δεκέμβριος 2014

 

Πίνακας περιεχομένων:

Προοίμιο, Ι Ανακρούσεις, ΙΙ Ενθυμία, ΙΙΙ Φυγή ΙV Ιντερμέδιο V Ενδοσκόπηση

 VΙ Κοινωνία VΙΙ Το θνήσκει του ζην

VΙΙΙ Το βλέμμα του θανάτου ΙX To βλέμμα της ζωής

Χ Κατανεύσεις.